ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΘΗΣΗ που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως «εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο». Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με τον φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ, ΑΝ ΠΟΤΕ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΣΑΝ την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στον βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως όποιος αγαπάει ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό... Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευτεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση. ΕΒΡΙΣΚΕΣ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΑ, ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ. «Οι έρωτές μας» έλεγες στα ψέματα, πίστεψέ με, «δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά, αλλά από ευθραυστότητα»... Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι (αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;) ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΛΑΓΙΕΣ ΚΡΟΥΣΕΙΣ ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι' αυτό και δίνει τον ορισμό: «Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο». ΟΛΟ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΜΕ ΒΛΑΠΤΕΙΣ, έρωτά μου, αφού από όταν σε ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου. Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη. Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις. Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία-κάθετη πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα, πιο πολύ από όλα φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή... ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ: Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια, για το αυτεξούσιό σου που απόλλυται; Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου, αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου; ΚΑΙ ΑΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ, για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας, αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο; Εκεί όπου το εξομολογημένο «αγαπώ» σου δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό «αγάπα με κι εσύ». ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και -όχι να φύγεις- να χαθείς... Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει. Πως αυτό που ζητάς, όταν χάνεσαι -και όχι όταν φεύγεις- είναι πάντα η εγκατάσταση... Δεν τα βγάζει πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται.Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος. ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα κι από τον θάνατο. Πάνω από το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: «Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά»... ΤΗΛΕΦΩΝΟ. «ΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΩΡΑ;» με ρωτάνε. «Κάτι για το πώς να μη μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα», απαντάω η ψεύτρα…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου