Ο… «δογματισμός» μας, λοιπόν, μας οδηγεί να σταθούμε τρεις μέρες πριν από τις εκλογές σε ένα ζήτημα που αφορά το δικό μας σύμπαν. Το σύμπαν της κρίσης. Και μάλιστα της κρίσης στο πλαίσιο της οποίας και την ίδια ώρα που 4 εκατομμύρια Έλληνες έχουν ριχτεί στα Τάρταρα της φτώχειας και της ανέχειας, κάποιοι λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα κερδίζουν.
Αντί άλλης απόδειξης επ’ αυτού, είναι αρκετά πιστεύουμε τα στοιχεία που μιλούν για τα 560 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης είδαν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια και να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας. Επίσης τα στοιχεία για τα 11 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται από 16 δισ. δολάρια το 2013 στα 18 δισ. δολάρια το 2014 και να κατέχουν σχεδόν το 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Η’ τα στοιχεία για εκείνο το μόλις 10% του πληθυσμού που είδε τα πλούτη του να εκτινάσσονται τα χρόνια της κρίσης φτάνοντας σήμερα στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007.
Κατόπιν αυτών δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη θεωρητική ανάλυση για το γεγονός ότι στην Ελλάδα – και στον κόσμο – μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία. Πράγμα που τους επιτρέπει, όταν οι πολλοί χειμάζονται, εκείνοι να θησαυρίζουν.
Είναι προφανές ότι η οικονομική εξουσία των πατρικίων βασίζεται στο γεγονός ότι ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής απομυζούν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, σφετερίζονται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αυτό όμως είναι και το πρόβλημα, αυτή είναι η αιτία που γεννά τις κρίσεις, τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες: Ότι το προϊόν της παραγωγής, αντί να επιστρέφει στην κοινωνία των εργαζόμενων ανθρώπων που το δημιουργούν, το ιδιοποιούνται, το παρακρατούν για λογαριασμό τους μια «κάστα» εχόντων, επιβάλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές που – με ή χωρίς μνημόνια και δανειακές συμβάσεις – φτωχοποιούν τα λαϊκά στρώματα.
Αφού, λοιπόν, αυτό είναι το πρόβλημα, κι αφού παρά τις λιτανείες του σκηνώματος της δήθεν «εθνικής συναίνεσης» αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο, από τη μια μεριά, και στην εργασία, από την άλλη, είναι ανειρήνευτη και αγεφύρωτη, τότε η λύση – η μοναδική λύση – δεν μπορεί να είναι παρά τούτη:
Από αυτή τη δράκα της οικτρής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει αφενός να καταχράται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στον Καιάδα εκείνους που τον δημιουργούν.
Αλλά: Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία από την πλουτοκρατία είναι να της αφαιρεθεί ηπολιτική εξουσία, που σε κυβερνητικό επίπεδο την ασκεί μέσω των μονοκομματικών, δικομματικών, τρικομματικών και κάθε λογής αριθμού και απόχρωσης εκπροσώπων της ώστε να θωρακίζει και να αναπαράγει θεσμικά, νομοθετικά, κατασταλτικά, ιδεολογικά το καθεστώς της οικονομικής της εξουσίας.
Εν ολίγοις:
Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως κράτος των μονοπωλίων και ως συλλογικό τους «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει κέρδη από την ίδια τη δυστυχία της φτωχολογιάς.
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να λεηλατούν όλα τα γεννήματα και να φορτώνουν στον «κοπρίτη» λαό τη ρετσινιά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ταΐζουν τοκογλύφους στέλνοντας το λογαριασμό με τους τόκους στους εργαζόμενους.
Είναι η πολιτική εξουσία που επιτρέπει στην πολιτική απάτη να φοράει τον φερετζέ της δήθεν Αριστεράς, στα Μνημόνια τη μάσκα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και στους εκπροσώπους του παλιού δικομματισμού το ταγεράκι της αρσακειάδας.
Αυτή η εξουσία, που σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι άλλη από την εξουσία των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, πρέπει να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια λαϊκή εξουσία, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
Αυτή η εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού –
δεν μπορεί να ορέγεται κυβερνητικούς θώκους όπου μέσα στο αστικό πλαίσιο θα συνδιαλέγεται με τους σφαγιαστές του λαού και θα υπογράφει μαζί τους Μνημόνια, παζαρεύοντας με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό τα «ισοδύναμα» με τα οποία θα γίνει ο σφαγιασμός του λαού.
Αυτή η εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού –
δεν μπορεί να δημιουργεί αυταπάτες ότι θα κάνει τους σφαγιαστές …συνεννοήσιμους ή να πουλά σαν «σωτηρία» του λαού την «αριστερή» πολιτική μεθαδόνη ότι οι σφαγιαστές θα επιδείξουν διάθεση… αναστολής και χρονικής μετάθεσης του (δεδομένου, όμως) σφαγιασμού του λαού.
Αυτή η εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού –
δεν εξαπατά τον λαό, δεν τον προδίδει, δεν βαφτίζει το κρέας – ψάρι, δεν προστρέχει στη «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων για να αποκομίσει κάποια «αναστολή πληρωμής», αλλά προχωρά σε μονομερή διαγραφή του χρέους διακηρύσσοντας προς κάθε κεφαλαιοκράτη, ιμπεριαλιστή πιστωτή, νέτα – σκέτα, ότι το χρέος αυτό δεν αφορά τον λαό, δεν είναι του λαού, ότι το χρέος για το οποίο μιλούν και το οποίο ο λαός, ως μη όφειλε, το έχει πληρώσει επανειλημμένως, είναι χρέος της πλουτοκρατίας και ότι η λαϊκή εξουσία αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος της πλουτοκρατίας ως χρέος του λαού.
Αυτή η εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού –
δε συνεχίζει να κρατά την Ελλάδα δεσμευμένη, αλυσοδεμένη μέσα στο σφαγείο, αλλά την αποδεσμεύει από τους δυνάστες του λαού, πετά έξω την ΕΕ, πετά έξω το ΔΝΤ, πετά έξω τους ντόπιους και ξένους νταβατζήδες που μόνη τους «πατρίδα» είναι το κέρδος.
Αυτή η εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού –
γεννιέται και στηρίζεται από την ταξική ενότητα και την ενιαία πάλη των λαϊκών στρωμάτων έχοντας ως λυδία λίθο της αποστολής της και του καθημερινού βηματισμού της το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού.
Αλλά: Το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τίποτα λιγότερο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής!
Και αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο από μια εξουσία που
– για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – προκύπτει και προχωρά μέσα από την ταξική ανυπακοή του μετώπου της εργατιάς και όλων των καταπιεσμένων με τα μονοπώλια.
Προχωρά μέσα από την οργανωμένη, σχεδιασμένη, αταλάντευτα προσανατολισμένη και αποφασιστική εκείνη συμμαχία των πληβείων, που για να είναι νικηφόρα και όχι «άλμα στο κενό», όχι μια ηττημένη ουτοπία, όχι μια προδοσία της ελπίδας που θα σημαίνει επιστροφή πιο βαθιά στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί παρά – σε κάθε βήμα διεκδίκησης και του πιο «μικρού», σε κάθε καθημερινή μάχη για την ανακούφιση του λαού – να έχει μια προμετωπίδα:
Την κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας. Το πέρασμα από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζημιών, στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου μόχθου. Την έξωση, τελικά, από το προσκήνιο της Ιστορίας όλων των πολιτικών εκπροσώπων του φιλοτομαρισμού.
Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω συνιστούν ασφαλέστερα κριτήρια ψήφου από το ύψος του κ.Τσίπρα ή από το μουστάκι του κ.Μειμαράκη.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου