Υπήρχε μια εντυπωσιακή σειρά παιχνιδιών από κούκλες που έχει ως θεματική μια σειρά μοντέρνων νεραϊδών που παίζει και στην τηλεόραση. Ο γιος μου διάλεξε μια κούκλα που ήταν μωρό σε καρότσι κι άρχισε πολύ τρυφερά να παίζει μαζί της. Μαζί μου στην εξόρμηση βρισκόταν και κάποιος φίλος με το δικό του παιδί, επίσης αγόρι και λίγο μικρότερο. Ο γιος του βλέποντας τον δικό μου, πήρε θάρρος και πήγε και αυτός να παίξει με άλλη κούκλα-μωρό. Ο φίλος μου αυθόρμητα τους είπε με ύφος «ρε αφήστε τα κάτω, αυτά είναι κοριτσίστικα παιχνίδια, αδερφές είστε;».
Ο φίλος μου είναι ένα μετρό και ένα μίλκο και εγώ 1,86 και μόλις είχε προσβάλει κάθε κύτταρο του κορμιού μου, τι σκεπτόταν ο άνθρωπος; Με την ηρεμία και την άνεση που μου δίνει η διαφορά ύψους και όγκου τον ρωτώ αν έχει σκοπό να μας προσβάλει. Εκείνος δε συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή την κουταμάρα του και με όλη την ένταση του κομπλεξικού σηκώνει το δάκτυλο και αρχίζει έναν ομοφοβικό μονόλογο που εγώ –που είμαι και χριστιανός με πνευματικό αγιορείτη– τολμώ να πω ότι δεν είχα ξανακούσει.
Τι μου είπε πως αν παίζει με κούκλες το παιδί θα γίνει γυναικωτός, τι μου είπε πως θα καταστρέψω το παιδί μου με τις ελευθεριάζουσες απόψεις μου, τι μου είπε πως η Μαρία (είμαι διαζευγμένος και Μαρία είναι η πρώην σύζυγος και μαμά του παιδιού μου) θα πρέπει να μου απαγορεύσει να παίρνω το παιδί· μέχρι που εμμέσως πλην σαφώς έφτασε να μου πει ότι μπορεί κι εγώ να έχω κρίση σεξουαλικής ταυτότητας.
Μπροστά στα μάτια μου εξελίσσονταν το δράμα μιας κομπλεξικής προσωπικότητας με ένα κάρο ανασφάλειες. Ένας πατέρας που αλίμονο, το 2015, εγκλωβίζει το παιδί του σε στερεότυπα. Βαθιά μέσα μου έπρεπε τώρα να απαντήσω στη δική μου κοσμοθεωρία αν είναι κακό να παίζει το παιδί μου με «κοριτσίστικα» παιχνίδια. Αν πραγματικά το εγκλωβίζω σε μια διάθεση που είναι δική μου και αν αυτό είναι ένα είδος προπαγάνδας. Η απάντηση είναι απλή , όχι.
Το παιχνίδι είναι ο τρόπος με τον οποίο το παιδί έρχεται μεγαλώνοντας σε σύμπνοια με τον κόσμο που έχουμε δημιουργήσει εμείς. Διαμορφώνει τρόπο σκέψης και κοινωνικής συνείδησης και σίγουρα και τους κοινωνικούς ρόλους που προκύπτουν από το φύλο του. Είναι αλήθεια πως η «αντιγραφή» της μητέρας και η υιοθεσία της κούκλας ως μωρό είναι ο τρόπος που η γυναίκα διαμορφώνει έναν κοινωνικό ρόλο, αυτόν της μητέρας.
Όμως η κοινωνία αλλάζει , οι κοινωνική ρόλοι της μάνας και του πατέρα δεν έχουν τόσο ξεκάθαρες αρμοδιότητες όπως στο παρελθόν. Τόσο η μάνα, όσο και ο πατέρας εργάζονται, κοιμίζουν τα παιδιά, μαγειρεύουν. Μπορεί να μη θήλασα τον γιο μου αλλά τον τάισα αμέτρητες φορές ως μωρό και τον άλλαξα και τον πήρα αγκαλιά να ρευτεί. Είναι απόλυτα λογικό για τον γιο μου να είναι εξοικειωμένος με την φροντίδα των μωρών από ένα αρσενικό και να θέλει ύστερα να «παίξει» τον πατέρα φροντίζοντας μια κούκλα, όπως είδε τον πατέρα του να κάνει.
Είναι 11 ετών, δεν έχει σεξουαλικότητα ή τέλος πάντων μόλις του ξυπνάει, αθώα και με χάρη, πρέπει εγώ να τον γεμίσω με τις δικές μου ανασφάλειες και τα κόμπλεξ μου. Αν πρέπει να φοβάμαι κάτι όσον αφορά το σεξ είναι μήπως το παιδί μου καταντήσει ένας ηδονιστής κρετίνος που βλέπει τους άλλους ανθρώπους ως σκευή ηδονής. Αλλά δεν νομίζω ότι τα «κοριτσίστικά» ή τα «αγορίστικα» παιχνίδια σε αποτρέπουν από κάτι τέτοιο.
Και φίλε μου είμαι αρκετά συνεπής με τον εαυτό μου και καλλιεργημένος άνθρωπος ώστε να ξέρω ότι η γυναίκα δεν είναι δευτερεύουσα ανθρώπινη ύπαρξη, οπότε δεν κάνει τον γιο μου κάτι λιγότερο το να είναι γυναικωτός. Ακριβώς όπως θαυμάζουμε τα «αγοροκόριτσα» ίσως θα πρέπει να θαυμάζουμε και τα γυναικωτά αγόρια, αν αυτό τα κάνει να νιώθουν άνετα με τον εαυτό τους.
Οι σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα του σεβασμού που έχουν ο ένας στον άλλο, του αμοιβαίου πάθους, γενετικών ή άλλων χαρακτηριστικών ακόμα και της πίεσης ή της κακοποίησης που δέχτηκαν ως παιδιά, αλλά σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα του παιχνιδιού τους.
Δεν του είπα τίποτα από όλα αυτά, τον κοίταξα στα μάτια με χαμόγελο, σκέφτηκα την φράση «μην χορεύεις με το γουρούνι - εκείνο το διασκεδάζει χωρίς να μαθαίνει και εσύ λερώνεσαι». Φώναξα τον γιο μου, τον φίλησα στο κεφάλι και του είπα πάμε να φάμε παγωτό. Όλες οι μέρες σου σαν παιδί πρέπει να τελειώνουν με παγωτό ο,τι παιχνίδια και αν έχουν παιχτεί.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
πηγη:pillowfights
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου