Μια στρατιά εκκολαπτόμενων ταλέντων παρελαύνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. «Ο Γιώργος κάνει φλάουτο, καταδύσεις, τούμπες στον αέρα, πυρηνική φυσική και καράτε μετά το σχολείο. Αυτό που δε μπορεί ακόμα να πετύχει είναι η προφορά στα γαλλικά επιπέδου Σαρκοζί και πολύ στενοχωριέμαι. Νομίζω πρέπει να την αλλάξω τη καθηγήτρια των γαλλικών.»
«Πώ, πω Γκρέτα μου, η δική μου μικρή έχει έφεση στις γλώσσες. Από πριν γεννηθεί είχα φέρει αγγλίδα στο σπίτι και μιλούσε στην κοιλιά μου. Τραγουδούσε το London Bridge is falling down, falling down, falling down, λίγες μέρες πριν τον τοκετό και να δεις που έτσι μου κατέβηκε πιο άμεσα το παιδί και γέννησα χωρίς να το καταλάβω.
Η αγγλίδα είναι από τότε καθημερινή στο σπίτι και από την πρώτη δημοτικού αρχίσαμε και Ισπανικά, στη Δευτέρα, γερμανικά, στην Τρίτη κινέζικα και φέτος στην Τετάρτη τούρκικα για να καταλαβαίνει καλύτερα τον Νταβούτογλου. Κολλάμε τσιρότο στους υπότιτλους στην τηλεόραση σε κάθε επεισόδιο, για να κάνει practice. Σε κάποια χρονάκια στο τσεπάκι μας την έχουμε τη θέση στο διπλωματικό σώμα». Τέτοια και άλλα πολλά καταφθάνουν στα έρημα τα αυτιά μου και με δυσκολία κρατάω το στόμα μου κλειστό μην αρχίσω τα βαθειά ψυχολογικά συμπεράσματα τύπου: ότι δεν έκανες στη ζωή σου το ζεις στο διπλάσιο μέσα από το παιδί σου.
Τα δικά μου κορίτσια γυρνάνε αργά στο σπίτι λόγω εκτεταμένου ωραρίου και μελετάνε τα της επόμενης μέρας με την ψυχή στο στόμα. Εγώ επιστρέφω ακόμα πιο αργά, συνήθως ψόφια, και σίγουρα ευάλωτη από διάφορες αρνητικές επιρροές, που κυκλοφορούν δυστυχώς ελεύθερες. Τρέχουμε σε κάνα αγγλικό, άντε κάνουμε και κάνα γαλλικό και μέχρι εκεί αντέχουμε.
Θαυμάζω τα μυαλά τους, παρόλο που στην πυρηνική φυσική δεν έχουν δοκιμαστεί, αλλά είναι φοβερές στο να σου πουν τα νέα από το σχολείο, αν ερωτεύτηκαν κάποιο αγόρι της τάξης τους και αν ξέχασαν κάποιο βιβλίο κάτω από το θρανίο, τι σαντουιτσάκια έφερε η καντίνα και τι βαθμούς πήραν στα τεστ.
Αϊνστάιν δε μου έκατσε στις δύο γέννες, μου έκατσαν δυο κούκλες, που έχουν από ένα γάτο η κάθε μία να ταλαιπωρούν και να νταντεύουν. Ο μικρόκοσμος της κάθε μάνας είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από τις φιγούρες και τα μεγάλα λόγια.
Είναι μικρός, προσωπικός και απόκοσμος. Όταν αρχίζει να μεγαλώνει, ξεχειλώνει. Όταν ξεχειλώσει μπάζει και τότε ακριβώς αρχίζει το μαράζι…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
About Unknown
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου