Με δυνάμωνες. Μου ‘λεγες προχώρα, εγώ είμαι εδώ. Όταν όλοι έφευγαν, εσύ εκεί να με παρηγορήσεις. Να με αφυπνίσεις. Μου έδινες κουράγιο. Με καθοδηγούσες. Χόρευες μέσα μου. Ανάμεσα στο μυαλό και το πρόσωπό μου. Με άλλαζες, σε εκτόνωνα. Εκεί μέσα στο σώμα μου, δυνατός και υγιής, με σταθερό τόνο στη φωνή και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Δάχτυλα που ανοιγόκλειναν, πότε σε γροθιά, πότε σε μια χαλαρή ένταση. Τα λόγια μου ξεκάθαρα, οριστικά, με δύναμη στις λέξεις, δεν μου φόρτωνες συναίσθημα. Μόνο εσύ υπερίσχυες, ξεμάκραινες κάθε άλλο, ούτε η σκέψη τους δεν χώραγε.
Με άφηνες να εκφραστώ. Δεν στο έχω πει.. Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ γιατί με λύτρωνες. Πάντα έβρισκες την έξοδο μέσα μου. Με ανάγκαζες να αφήνω πίσω μου όσα με ξεγελούσαν, με αμφισβητούσαν, όσα με πείσμα μου εξηγούσες. Πόσες φορές δεν έβαλες λόγια στο στόμα μου, την ώρα ακριβώς που ήταν ό,τι χρειαζόμουν.. Τις μέρες με συντρόφευες και τις νύχτες είχες φροντίσει να με ξεκουράζεις. Πάντα μου φώναζες να πω τα λόγια που με έπνιγαν. Κι όλοι έλεγαν: -Όχι δεν είναι καλός ο θυμός σου. Ξεφορτώσου τον. Θα αρρωστήσεις. Κι όλο εσένα σκεφτόμουν. Κι όμως σ’αυτούς σώπαινα. Τι νόημα είχε.. Δεν ήθελες να πληγώσεις, μόνο να μην πληγωθείς.
Για μένα, εσύ χόρευες στο ρυθμό σου μες στο σώμα μου, κάνοντάς με να συνθέτω τις κινήσεις της οργής μου, να τις κάνω δημιουργία, σπάζοντας τα δεσμά μου. Με βοήθησες να αφήσω πίσω μου την άδεια ζωή μου, να βρω την ουσία της ψυχής μου.
Αγαπημένο μου συναίσθημα σε φυλάω πάντα μέσα μου. Σ’ ευχαριστώ για την ασπίδα που άπλωνες και με προστάτευες. Από τα αμέτρητα ‘σ ‘αγαπώ’ της στιγμής, που δεν κράτησαν πολύ, τα ‘μείνε’ μιας ζωής, τα ‘πάντοτε’ κοντά σου, εκείνα που έγιναν όλο και πιο μακρινά μου, που ήταν για το τώρα, το εδώ, το δεν έχει παρακάτω. Δεν είχε, αποδείχτηκε. Σε όλες τις πτυχές της ζωής μου.
Πάντα μου θύμιζες πως ό,τι ζω είναι τώρα εδώ, με έμαθες να μην φοβάμαι, να τολμώ, κι ας μην έχω ιδέα για το πέρα από δω. Όταν έπεφτα, με σήκωνες και τα δάκρυά μου τα μετέτρεπες σε θάλασσες να κολυμπώ καθάριες και να ονειρεύομαι κοντά σου. Το ήξερες;
Δεν παραιτήθηκα ποτέ, ούρλιαζα, μα άντεχα. Εξαγνιζόμουν, ξαναγεννιόμουν και αφηνόμουν.. Σε κατηγορούσαν. Γιατί; Μα δεν ήξεραν. Αστους σου έλεγα. Όποιος δεν δοκίμασε να σε βάλει στην ψυχή του, δεν ένιωσε οργή μες στο κορμί του. Δεν ένιωσε το πάθος της δύναμής σου. Αυτό που λυτρώνει, απελευθερώνει και εξυψώνει.
Κι όταν σώπαζες άφηνες πίσω σου εκείνη την φευγαλέα παραίτηση. Μόνο για λίγο μέχρι να ξαποστάσω έλεγες, για να με κινήσεις και πάλι. Να μου σιγοψιθυρίσεις: -Έλα σήκω, είναι ώρα.
Είναι ώρα, τώρα που σε έζησα που σε ένιωσα.. είναι ώρα να σε αφήσω. Γιατί το ξέρω, θα ξαναρθείς. Όχι κρυμμένος. Θα φανερωθείς. Γιατί σ’αυτόν που δεν φανερώνεσαι, πονάει. Κουβαλά την ενοχή του, κάθεται παθητικά μες στο κορμί του. Άδειος, χωρίς αποτέλεσμα η κίνησή του, με απαθή και ειρωνική τη φωνή του.
Κι εγώ..εγώ θα σε ζητώ πάντα, όχι για πολύ, όχι συχνά γιατί με εξουθενώνεις πια. Μου δίνεις ζωή, δημιουργώ για πολύ, θέλω μια παύση για λίγο. Να με ξυπνάς, να μου μιλάς, να μου γελάς. Τώρα είμαι καλά, σ’αγαπώ, μπορείς να φύγεις.
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου