Λίγη δόση παραπάνω θέλουμε, ρε ‘συ χρόνε. Λίγη δόση παραπάνω από σένα. Κάτσε λίγο παραπάνω να σε κεράσουμε έναν καφέ, να μας πεις τι σε τρώει και σένα κι όλο βιάζεσαι να φύγεις. Λες και θέλεις να προλάβεις κάτι. Κάτσε να σε προλάβουμε εμείς πρώτα.
Να γίνεις απλώς λίγο πιο ευέλικτος μαζί μας και με όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε, ζητάμε πολλά; Ποιος δε θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του μια διάρκεια χρόνου που να μπορεί να τη μεγαλώνει ή να τη μικραίνει ανάλογα με την περίσταση; Να τη μικραίνουμε για παράδειγμα όταν θέλουμε να τελειώσουν πιο γρήγορα τα ανιαρά μαθήματα του πανεπιστημίου και να τη μεγαλώνουμε όταν είμαστε με ανθρώπους που αγαπάμε.
Το έχουμε ανάγκη αυτό. Να νιώθουμε, δηλαδή, πως έχουμε άπλετο χρόνο μπροστά μας να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Να ικανοποιήσουμε τους πάντες και τα πάντα. Να ικανοποιήσουμε τους εαυτούς μας. Δε μας κάνει τη χάρη, όμως, ο κύριος. Ό, τι είναι να προλάβεις να κάνεις καν’ το, σου λέει, τώρα που με έχεις, φεύγω σε λίγο, δεν μπορώ να κάτσω για πολύ. Σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίζεται, γίνεται καπνός κι εμείς πίσω του να τον προλάβουμε, μη στρίψει πουθενά και τον χάσουμε.
Είναι επειδή τρέχει που μας φοβίζει. Ακούμε τη φράση «Γρήγορα, δεν έχεις χρόνο» και κατουριόμαστε απ’ τον φόβο μας. Δεν τον χορτάσαμε ποτέ τον χρόνο, δεν καταλάβαμε πώς είναι να έχεις στη διάθεσή σου αυτό που λέμε «άπλετο χρόνο». Χάνεται πριν καν προλάβουμε να πούμε τη φράση.
Και πες πως δε μας ενδιαφέρει στην τελική. Πες πως δε χαλιόμαστε που δεν προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε τις εργασίες, που δεν προλαβαίνουμε το σούπερ μάρκετ ανοιχτό, που δεν προλαβαίνουμε το σουβλατζίδικο, που δεν προλαβαίνουμε να σιδερώσουμε, να δούμε τηλεόραση, να μαγειρέψουμε.
Αυτό που μας χαλάει είναι που δεν προλαβαίνουμε να χορτάσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν τους χορταίνουμε ποτέ. Μέχρι να τους συναντήσουμε έρχεται η ώρα να χωριστούμε και καθόμαστε μετά κι αναρωτιόμαστε πώς πέρασε η ώρα κι άιντε να φιλοσοφείς μόνος σου κοιτώντας το ταβάνι τι σκέφτεται ο χρόνος και δε σου χαρίζει λεπτό παραπάνω.
Ασ’ το, δεν τον ψυχολογείς. Απρόβλεπτος, αψυχολόγητος τύπος ο χρόνος, ρε παιδί μου, όλο παραξενιές. Όλο μες στην τσίτα, όλο μες στην ένταση. Ε πώς να χαλαρώσουμε κι εμείς άμα αυτός είναι έτσι; Πώς να μην τον φοβόμαστε και να μην υποκύπτουμε στις απαιτήσεις του;
Δεν πάει έτσι, όμως, κύριε χρόνε. Εμείς θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε κι αν σε προλάβουμε, σε προλάβαμε. Δε θα εξαρτόμαστε από ‘σένα. Τρέχα, πήγαινε όπου θέλεις, δε μας φοβίζεις. Σήμερα έβαλα στόχο να πάω για καφέ με όλους και παντού. Επίσης θα πάω να δω τη γιαγιά μου, να δω πώς είναι, γιατί με τόσα που έχω να κάνω αυτές τις μέρες δεν πρόλαβα, δε σε πρόλαβα. Θα πάω με την οικογένειά μου εκδρομή στο βουνό και με τον κολλητό μου μια βόλτα στην παραλία. Α και κάτι άλλο. Θα παίξω και μουσική. Βάλθηκα να ακούσω όλα τα κομμάτια στο YouTube και να μάθω ό,τι μουσικό όργανο δεν πρόλαβα να μάθω. Θα διαβάσω ό,τι λογοτεχνικό έχω στη βιβλιοθήκη και θα δω όλες τις ταινίες που υπόσχομαι εδώ και δύο χρόνια στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα τις δω.
Δε θα βιαστώ. Όσο χρόνο μου πάρει το καθένα, όσες μέρες κι αν μου πάρει. Φτάνει εγώ να νιώθω καλά, φτάνει εγώ να νιώθω άνθρωπος γεμάτος, να είμαι ευχαριστημένος απ’ τον εαυτό μου και να τα έχω καλά μαζί μου που κατάφερα επιτέλους να κάνω ό,τι ήθελα, τη στιγμή που το ήθελα με όσο χρόνο ήθελα.
Φύγε εσύ. Τρέχα φύγε όπως κάνεις πάντα και κάποια στιγμή θα σε προλάβω. Μα προς το παρόν δε θέλω. Θέλω απλώς να βγω εκτός χρόνου για λίγο. Για ‘μένα θα το κάνω. Εσένα σε αγνοώ παντελώς. Φτάνει εγώ να νιώθω καλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου