Αυτές τις γυναίκες που αισθάνονται αόρατες, αδικημένες ή προδομένες, εγκλωβισμένες, απαξιωμένες.
Φταίει η συνήθεια που δεν τολμούν να αντικαταστήσουν; Η αυτοπεποίθησή τους που μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα τραυματίζεται από παντού;
Είναι φόβος; Ντροπή; Ότι δεν έχουν να απευθυνθούν κάπου; Να κρατηθούν από κάποιον;
Μήπως είναι πολύ πιο βολικό να υιοθετούν μια “κατωτερότητα” από το να παλέψουν να την ανατρέψουν;
Άδικη και πρόχειρη εκτίμηση όταν πιωμένος ο σύζυγος δεν ζυγίζει τη δύναμη του γρονθοκοπώντας την ξανά και ξανά…
“Δεν μ’ άφησε να δουλέψω… Τα παιδιά μας μεγαλώνω…” Αυτοενοχοποιούνται.
Σχεδόν θεωρούν ότι είναι και εισπράττουν αυτό που τους αξίζει.
Ξεσπάνε σε νευρικές κρίσεις, ψάχνουν εναγωνίως την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα όταν είναι μόνες.
Γιατί μπροστά στα παιδιά και τον σύζυγο είναι αυτές που σφίγγουν τα δόντια και θα δώσουν το πρώτο χαμόγελο.
Έχω την εντύπωση πάντως, ότι «Οι Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» γράφτηκε από μια τροφαντή νοικοκυρά… (καταλαβαίνεις τι θέλω να πω με αυτό)
Breaking the wall
…σηκώνω το ποτήρι, στις γυναίκες!
Στις γυναίκες που αν και εμφανίσιμες δεν υπέκυψαν στην βρώμικη “γοητεία” του ανωτέρους της για μια προαγωγή.
Στη μάνα πρόσφυγα που έχει παραμάσχαλα το βρέφος και προσπαθεί να το κρατήσει ζεστό και ταϊσμένο με την απόγνωση την αγωνία να πλημμυρίζει το βλέμμα της για αυτό και την αδιαφορία για το τι θα απογίνει η ίδια δεδομένη.
Την πολύτεκνη που σκορπίζεται σε πέντε μικροδουλειές για να σπουδάσει τα παιδιά της και δεν έχει βάλει στο πρόσωπο της ούτε Νivea.
Σε όλα τα κορίτσια που σπουδάζουν και εργάζονται όπου μπορούν, για να μην επιβαρύνουν την οικογένεια τους αλλά αντιθέτως την ενισχύουν οικονομικά… real story telling
Φταίει η Εύα;
Η φύση μας νομίζω είναι γεμάτη αντιφάσεις, περίπλοκη και αρκετά δυσνόητη.
Με πολλά ελαττώματα αλλά και υπέροχη ανυπέρβλητη σε καίρια σημεία.
Δεξαμενή αγάπης και φροντίδας. Τεράστια αγκαλιά – λιμάνι. Ευελιξία σκέψης και συναισθηματική νοημοσύνη ανεπτυγμένη.
Μήπως η Εύα τα “έκανε θάλασσα” για όλους μας και ακριβώς αυτό το αμάρτημα βαραίνει την γυναίκα έως και σήμερα; Η γυναίκα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την αμαρτία, τους πειρασμούς, την αδυναμία και την καταστροφή;
Δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι είμαστε ικανές για το καλύτερο και το χειρότερο με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο.
Η πιο αποδεκτή και αναμφισβήτητη δύναμη της γυναίκας: η επίγνωση της θεϊκής ικανότητας να δίνει ΖΩΗ!
Είμαστε πολλά παραπάνω από τον μύθο μας.
Αν το δούμε, θα μπορέσουν να το δουν και οι άλλοι γύρω μας…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου