Τα παιδια έρχονται στον κόσμο όπως μια Φεράρι που βγαίνει από το εργοστάσιο. Τέλεια!
Και μεις -μόλις γεννηθούν- κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας για να χαλάσουμε αυτή την τελειότητα. Με άλλα λόγια: τα προωθούμε στον κόσμο μας… (βλ. πολιτισμός)…
Κάτι σαν τους κάγκουρες που βάζουν αεροτομές στη Φεράρι.
Ετσι τα παιδιά μαθαίνουν να λένε ψέματα, να τρωνε αηδίες, να γίνονται ανταγωνιστικά…να κάνουν πολέμους κ.λ.π. Κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας για να τα πετύχουμε όλα αυτά…Είναι απίστευτο.
Και όμως τελικά είναι τόοοοοοσο δύσκολο να ξεριζώσεις την έμφτη αθωότητα των παιδιών.
Μέχρι χθες το πρωί ο σχεδον 3 ετών γιός μου, ο Αρχέλαος, ψηνόταν από υψηλό πυρετό. Συνεχώς γύρω στι 39.5…
Φαρυγγοαμυγδαλίτιδα είπε ο γιατρός….
Το βράδυ ήτα δυσκολο για τον φουκαρά.
Είναι ένα πάντα χαμογελαστό παιδάκι…ακόμα και στα δυσκολα.
Ξάπλωσα δίπλα του.
-Αγκαλίτσα μπαμπά…
Φυσικά.
Χωθηκε μέσα στα χέρια μου.
Ένα μαλακό καρβουνάκι…
Το βράδυ με ξύπνησε… είχε δει εφιάλτη.
-Τι είναι αγάπη μου;
-Μπαμπά…είδα κακό όνειρο.
-Τι;
-Με μάλωσε…
-Ποιος σε μάλωσε;
-Ένα κουνελάκι.
Τον σηκωσα… τον καθαρισα από τον ιδρώτα… του έδωσα χυμό…
-Μπαμπά με μάλωσε το κουνελάκι….
(Τι να είδε άραγε;)
-Τα κουνελάκια είναι καλά.
-Ναι;
-Ναι, μωρό μου….
Κοιμήθηκε σαν άγγελος… το πρωί…. Είχε 36.6
Ο πυρετός του’φερε κάποια άσχημη εικόνα και εκείνος το μόνο που΄δε ήταν ένα κουνελάκι.
Η αθωότητα του με βούρκωσε.
Του εύχομαι να του κρατησει για ολη του τη ζωή.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου