Ρικομέξ, Φαράν, οικοδομή στη Ν. Φιλαδέλφεια, πολυκατοικία στη Μεταμόρφωση, ΦΙΛΟΠΛΑΣΤ, ΒΙΟΚΥΤ. Λέξεις που ακούγονταν από τα στόματα όλων εκείνες τις ημέρες. Είναι κτήρια τα οποία κατέρρευσαν. Η εικόνα μιας γυναίκας που βγαίνει ζωντανή από τα ερείπια, δυο παιδιά που σώζονται στην αγκαλιά του νεκρού πατέρα τους, και άλλες εικόνες φρίκης και ελπίδας μαζί, κάνουν το γύρο του κόσμου και προκαλούν τη συνδρομή σωστικών συνεργείων από πολλές χώρες, με πρώτη την Τουρκία, η οποία «ανταποδίδει» τη βοήθεια των ελληνικών σωστικών συνεργείων στον δικό τους καταστροφικό σεισμό λίγες μέρες πριν.
Εκείνο τον Σεπτέμβρη στην Αθήνα μιλούσαν διάφοροι για έναν «φονικό σεισμό», παρά το γεγονός ότι η ένταση του σεισμού δεν δικαιολογούσε από μόνη της το εύρος των απωλειών. Λίγοι ήταν εκείνοι που απέδωσαν τους φόνους εκεί που έπρεπε: στην αναζήτηση του κέρδους με κόστος ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Τα κτήρια τα οποία έγιναν τάφοι για τις ζωές αυτές ήταν κτήρια που θα μπορούσαν να καταρρεύσουν με την παραμικρή αφορμή.
Οι τεχνικοί που εξέτασαν τις συνθήκες κατάρρευσης των οικοδομών εκείνες τις ημέρες μίλησαν για καταστροφές που οφείλονταν σε σημαντικές παραλείψεις στον τρόπο κατασκευής και τα υλικά, αλλά και για την απουσία ελέγχων.
Η Ρικομέξ, στο Μενίδι, στην οποία έχασαν τη ζωή τους 39 άνθρωποι, εκ των οποίων δύο έγκυες γυναίκες, είχε υποστεί ζημιές κάποια χρόνια νωρίτερα από πυρκαγιά, ωστόσο συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά και οι εργαζόμενοι να μπαινοβγαίνουν στο κτήριο αυτό για να δουλέψουν.
Η οικοδομή της Ν. Φιλαδέλφειας, στην οποία σκοτώθηκαν 7 άνθρωποι, είχε ζημιές από το σεισμό του 1981, ωστόσο τις επίλυσαν με κάποιες πρόχειρες τεχνικές και οι άνθρωποι συνέχισαν να ζουν νομίζοντας ότι είναι ασφαλείς.
Τα κτήρια που κατέρρευσαν και στα οποία σημειώθηκαν θάνατοι ήταν 27, ωστόσο κατηγορίες απαγγέλθηκαν μόνο για εφτά από αυτά.
Οι κατηγορούμενοι κατασκευαστές των κτηρίων και υπεύθυνοι των εταιρειών που οδηγήθηκαν σε δίκες αθωώθηκαν όλοι, με τη Δικαιοσύνη να δίνει το μήνυμα ότι η ανθρώπινη ζωή μπροστά στο κέρδος είναι αμελητέα. Σε κάποιους συγγενείς θυμάτων δόθηκαν αποζημιώσεις μετά από χρόνια και αυτό ήταν που θεωρήθηκε «απονομή δικαιοσύνης» από το επίσημο κράτος.
Παρεμπιπτόντως, οι χιλιάδες άστεγοι που φιλοξενήθηκαν «προσωρινά» σε 101 καταυλισμούς από κοντέινερ παρέμειναν στην «προσωρινή» κατοικία τους για πάρα πολλά χρόνια, παρά το άγχος των Αρχών για το πώς θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τη θέα των κοντέινερ…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου