Η Πωλίνα σε πρόσφατη συνέντευξή της εκμυστηρεύεται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με τα οικονομικά της και τις αλλαγές που έφερε στη ζωή της η έλλειψη χρημάτων.
«Το 2011 πεθαίνει η μητέρα μου και παθαίνω ένα πατατράκ ρευστοποίησης. Μένω χωρίς λεφτά με ένα παιδί που θέλει να φύγει στο εξωτερικό, γιατί έχει περάσει τις εξετάσεις του στο πανεπιστήμιο κι εκεί αρχίζω να ενεργοποιούμαι και παίρνω πάλι τη ζωή στα χέρια μου», αποκαλύπτει η τραγουδίστρια και συνεχίζει λέγοντας πώς άλλαξαν οι συνήθειες της: «Ξεκινάω με το σακουλάκι της φοιτήτριας, μπαίνω για πρώτη φορά στο μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο το 2012, όπου δεν είχα ξαναμπεί, γιατί έπαιρνα από το πρωί μέχρι το βράδυ ταξί.
Χάνομαι 4-5 φορές μέσα στο μετρό. Έτσι, κατέβηκα στην Ομόνοια, περπάτησα και μέσα στους δρόμους. Έζησα όπως ζούσα 18 χρονών. Δεν κωλώνω. Αν μου πεις να πάω αύριο να πλύνω πιάτα και να πάρω μεροκάματο, θα πω «βεβαίως», αρκεί να το κάνω καλά».
Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Λοιπόν».
«Ποτέ δεν είσαι σίγουρος, ούτε καταξιωμένος. Καταξιώνομαι κάθε φορά που κάνω μια επιτυχία, θεωρώ λάθος τη λέξη «καταξιωμένη», γιατί σου δίνει μία εικονική σιγουριά, ότι μπορείς να συνεχίσεις, έχοντας κάποια δεδομένα στα χέρια σου, ενώ δεν έχεις απολύτως τίποτα κάθε φορά δίνουμε εξετάσεις.
Δεν έχω καταπιεστεί σ' αυτή τη δουλειά. Το 2003-2009 μπαίνω στην ομάδα του Σταμάτη Κραουνάκη στη «Σπείρα-Σπείρα», στον οποίο οφείλω τη θεατρική μου παιδεία. Μετά το 2009 έμεινε ένα κενό» εξήγησε και συνέχισε: «Δεν έκανα κάτι, γιατί δεν με ενδιέφερε κάτι, δεν υπήρχε κάτι στον ορίζοντα.
Το 2011 πεθαίνει η μητέρα μου και παθαίνω ένα πατατράκ ρευστοποίησης. Μένω χωρίς λεφτά με ένα παιδί που θέλει να φύγει στο εξωτερικό, γιατί έχει περάσει τις εξετάσεις του στο πανεπιστήμιο κι εκεί αρχίζω να ενεργοποιούμαι και παίρνω πάλι τη ζωή στα χέρια μου.
Από την ώρα που το είπα, αρχίζει η αναβίωση των '80 και'90, λες και ήταν στημένη η δοκιμασία. Ξεκινάω με το σακουλάκι της φοιτήτριας, μπαίνω για πρώτη φορά στο μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο το 2012, όπου δεν είχα ξαναμπεί, γιατί έπαιρνα από το πρωί μέχρι το βράδυ ταξί. Χάνομαι 4-5 φορές μέσα στο μετρό. Έτσι, κατέβηκα στην Ομόνοια, περπάτησα και μέσα στους δρόμους.
Έζησα όπως ζούσα 18 χρονών. Δεν κωλώνω. Αν μου πεις να πάω αύριο να πλύνω πιάτα και να πάρω μεροκάματο, θα πω «βεβαίως», αρκεί να το κάνω καλά. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνω, πρέπει να είμαι πρώτη, να το κάνω σούπερ. Αυτό με βοήθησε να έρθω σε ισορροπία, να ξεχρεώσω αυτά που είχα αρχίσει να χρωστάω, γιατί μη έχοντας ρευστό ήταν δύσκολα τα πράγματα. Με ένα παιδί που ήταν στο εξωτερικό και έλεγε: «Μην ανησυχείς, δουλεύω».
Ένα παιδί καλομαθημένο που τελείωσε ιδιωτικό σχολείο, με νταντάδες μέσα στο σπίτι. Δεν «μάσησε» το παιδί. Ο Απόστολος μου απέδειξε ότι έχω κάνει κάτι καλό στη ζωή μου, ότι μεγάλωσα σωστά ένα παιδί».
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου