Αυτές οι αγάπες δεν υπακούουν σε κανόνες και πεπατημένες.
Ξέρουν μόνο να δίνουν απρόσκοπτα, χωρίς φραγμούς, χωρίς την αναμονή ανταλλαγμάτων. Γνωρίζουν πως η υπαρξιακή πληρότητα επέρχεται μόνο με την αγάπη που δίνεις.
Γιατί όσο κι αν αγαπιέται κάποιος, το ανικανοποίητο θα φωλιάσει μέσα του αν ο ίδιος δεν έχει μάθει ν’αγαπά.
Παραδίνονται άνευ όρων και ορίων, κάνουν το “εγώ” “εμείς” και δεν παζαρεύουν δούναι και λαβείν.
Σου δωρίζονται ολόψυχα.
Τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους κι όμως είναι εκεί.
Πονάνε,ματώνουν κι όμως μένουν άθικτες.
Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται αναλλοίωτοι και πάντα επίκαιροι στην ψυχή σου.
Κλείνουν τ’αυτιά τους στα πικραμένα χείλη του κόσμου που συμπεραίνουν απογοητευμένα πως δεν υπάρχει συναίσθημα,πως δεν υπάρχει εμπιστοσύνη,πως το “για πάντα” είναι μια δυσεπίτευκτη πραγματικότητα
Χαρίζουν απλόχερα,μιας και έχουν μετατρέψει την εγωιστικά εκπαιδευμένη προσωπικότητά τους σε γενναιόδωρο και συμβατό δότη συναισθημάτων.
Δεν τελειώνουν γιατί δεν έχουν τελειωμό.
Μετουσιώνονται σε κάτι δυνατότερο και διαρκώς εξελίσσονται.
Τρέπουν τον εγωιστικό έρωτά τους σε ανιδιοτελή προσφορά αγάπης.
Απαλλαγμένες από κάθε είδους δεσμά δε φοβούνται,δεν κομπάζουν,δεν δειλιάζουν,δεν παλιώνουν, δεν συμμετέχουν σε παιχνίδια εξουσίας, δεν ταριχεύουν τον αυθορμητισμό τους, προσαρμόζονται στις συνθήκες…
Ενσαρκώνουν την ελευθερία και παραδειγματίζουν την περιρρέουσα συμβατική μετριότητα.
Οι αγάπες αυτές είναι σαν καμβάδες φιλοτεχνημένοι από ταλαντούχο χέρι καλλιτέχνη , βαμμένοι με τα πιο ζωηρά χρώματα..Δεν πάνε στον παράδεισο γιατί είναι οι ίδιες ο παράδεισος. Ξεπερνούν την έννοια του χρόνου καθώς γίνονται αιώνια στιγμιότυπα που αποτυπώνονται στο υποσυνείδητό σου
Σα να γεννήθηκαν από κινηματογραφικά μονοπάτια ή να υπήρξαν οι ίδιες αφορμή για συγγραφή δυνατών σεναρίων καθώς επιβίωσαν αλώβητες από την απαισιόδοξη πένα του σεναριογράφου.
Ανέδειξαν το ανθρώπινο μεγαλείο και σε μεταμόρφωσαν στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Ανυπότακτες στις λογικές του κόσμου εγκατέλειψαν τα προστατευμένα οχυρά τους και ξεχύθηκαν με πάθος στο άγνωστο χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις
Αυτές είναι οι οι μεγάλες αγάπες που δεν εξαϋλώνονται..που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν μεγάλες. Ζευγάρια που παθιάστηκαν σαρκικά, αφέθηκαν εξ’ολοκλήρου ο ένας στον άλλον και αγαπήθηκαν απόλυτα. Οάσεις της σύγχρονης ερήμουν των ανθρωπίνων σχέσεων..Κυνηγοί του υπέρτατου σε έναν κόσμο δέσμιο των συμβιβασμών, της ρηχότητας και του σχετικού..
Οι ανθεκτικές αυτές αγάπες βγήκαν νικήτριες σε πειράματα κόπωσης του υλικού τους και αυτό παρέμεινε συμπαγές και ατόφιο παρά τις εξωτερικές κρούσεις. Επικράτησαν στη μάχη με τη φθορά και σφυρηλατήθηκαν σε υψηλές θερμοκρασίες.
Αν δεν πιστεύεις πως οι αγάπες αυτές υπάρχουν, είναι γιατί δεν έχεις ευλογηθεί ακόμα με μια τέτοια ευτυχία.
Όταν αυτό συμβεί θα πάψεις να αναρωτιέσαι και να αμφιβάλλεις αλλά θα εκφράσεις αβίαστα τις πιο βελούδινες ποιότητες του εαυτού σου.
Και τότε θα με θυμηθείς…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου