Αμερικανός συγγραφέας
Δευτέρα πρωί , είμαι αργοπορημένη και τρέχω για να φτάσω εγκαίρως στο γραφείο, όπου με περιμένει ένας φόρτος δουλειάς και έχω κι εκείνο το meeting με τον Διευθυντή μου, που δεν ξέρω πώς θα καταλήξει. Ντύνομαι βιαστικά, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, για να δω ότι το πρόσωπο που με κοιτάζει εκεί μέσα, σίγουρα , δεν είναι στα καλλίτερα του.
Η πόρτα κλείνει με θόρυβο πίσω μου και επειδή δεν έχω χρόνο να περιμένω τον ανελκυστήρα, τρέχω στις σκάλες, λες και με κυνηγούν. Επιτέλους, σωριάζομαι στο κάθισμα του metro και ξεφυσάω. Διορθώνω το φόρεμά μου, την τσάντα στα γόνατά μου και….άλλη μια μέρα στη ζούγκλα της πόλης. Τα μάτια πίσω από τα γυαλιά περιφέρονται στο χώρο. Κόσμος πολύς. Κανείς δεν μιλά με κανένα.
Προσέχω τις εκφράσεις στα πρόσωπα. Προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα που υπάρχουν πίσω από αυτά τα πρόσωπα. Πόσο πολύ μοιάζουν οι άνθρωποι και πόσο διαφορετικοί είναι!!! Διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικές ηλικίες, αλλά υπάρχει κάτι κοινό σε όλους. Προσπαθώ να το εντοπίσω αλλά μου διαφεύγει. Τα μάτια περιφέρονται ξανά στο χώρο. Και ξαφνικά, συναντούνται με κάποια άλλα μάτια. Ο χρόνος σταματά , ο νους σιωπά. Τα μάτια ακινητοποιούνται. Τι συμβαίνει; Ένα σκούντημα από το διπλανό μου που σηκώνεται για να κατέβει στην επόμενη στάση, με βγάζει από το τέλος του χρόνου. Κάνω πιο πέρα και στρέφομαι ξανά, προς εκείνα τα μάτια που με κοίταζαν πριν λίγο , αλλά τώρα αντικρίζω όλο το πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που μου χαμογελά ευγενικά . Μια φωνή ψιθυρίζει «καλημέρα». Αναρωτιέμαι πού τον ξέρω αυτό τον άνθρωπο –δεν μπορώ να θυμηθώ-, τον γνωρίζω; Μάλλον όχι! Μάλλον θα με πέρασε για κάποια γνωστή του. Ανταποδίδω βιαστικά την καλημέρα και γυρίζω το κεφάλι αλλού, ο νους όμως έχει μείνει εκεί, σ’εκείνα τα μάτια, εκείνο το χαμόγελο, εκείνη την καλημέρα. Ποιος είναι αυτός; Μήπως γνωριζόμαστε και απλά δεν τον θυμάμαι; ΄Εκανε λάθος; Αποφασίζω ότι ασχολήθηκα πολύ με το θέμα, λάθος έκανε ο άνθρωπος, τέλος. Είναι η ώρα να κατέβω. Περνάω από δίπλα του και χωρίς σκέψη τον ρωτάω
-Γνωριζόμαστε;
-Όχι.
-Μα τότε;
-Τότε τί;
-Μα μου χαμογελάσατε και μου είπατε καλημέρα.
-Εσείς καλημερίζετε και χαμογελάτε μόνο σε όσους γνωρίζετε;
-Μα…..
-Πρέπει να κατέβετε, μάλλον είναι η στάση σας.
-Ευχαριστώ.
Έχουν περάσει χρόνια από αυτό το περιστατικό, όμως μου άλλαξε για πάντα τη ζωή. Εκείνη την ημέρα, δεν πήγα στο γραφείο μου. Προφασίστηκα ασθένεια και πήγα να πιω ένα καφέ κάπου ήσυχα και να συζητήσω με τον εαυτό μου, γι αυτό που μου είχε συμβεί. Τι ήταν εκείνο που με είχε επηρεάσει τόσο βαθειά; Κατέληξα πως ήταν το χαμόγελο του ξένου. Ένα απλό, ζεστό, αυθεντικό χαμόγελο.΄Ένα χαμόγελο που δεν έφυγε ποτέ πια από τα χείλη μου, καθώς έβλεπα τη ζωή μου να μεταμορφώνεται.
Η σχέση με τον σύζυγό μου αποκαταστάθηκε, οι καυγάδες με τα παιδιά μου έλαβαν σταδιακά ένα τέλος, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, έκανα φίλους, που δεν είχα κανέναν μέχρι τότε. Άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζα πλέον τη ζωή και τους γύρω μου. Κι από δυσκολίες; Πολλές! Όμως δεν έχασα ποτέ από τότε το χαμόγελό μου και ακόμα και οι δυσκολίες περνούν πιο εύκολα, χωρίς να με πληγώνουν και χωρίς να αφήνουν ουλές στη ψυχή μου.
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς αυτόν τον άγνωστο που μου άλλαξε τη ζωή με ένα απλό χαμόγελο και παράλληλα να παροτρύνω και εσάς να χαμογελάτε! Δεν ξέρετε ποτέ πως μπορείτε να αλλάξετε τη ζωή ενός ανθρώπου.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου