Βρεθήκαμε με το φίλο μου σε ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Εκεί, συναντήσαμε τον Αλί, πρόσφυγα από τη Συρία που τον είχαμε γνωρίσει και δουλεύει μαζί του στην Ε1 στον Πειραιά. Είχε φέρει τη γυναίκα του με πόνους στην κοιλιά. Η 18χρονη κοπέλα κρατούσε στην αγκαλιά της την 9 μηνών κορούλα της. Οι άνθρωποι ήταν σαστισμένοι. Ο φίλος μου τους βοήθησε, χάρη στο μωρό, να περάσουν αμέσως. Ο γιατρός «μας», όμως ήταν ο γνωστός τύπος:
εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά..
Οριακά δε γέλασα όταν διαπίστωνα ότι ήξερα ακριβώς τα επιχειρήματα του. Μάλιστα ζήτησε από μένα (!) να αλλάξουμε ως χώρα εξωτερική πολιτική(!) και μου είπε ότι εκείνος δεν ήταν εκεί για να παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια και ευτυχώς που ήμουν εγώ και μιλούσα για να συνεννοηθεί. (Παρεμπιπτόντως, ο γιατρός έλεγε στην κοπέλα breath, κοπέλα δεν ήξερε αγγλικά κι εγώ απλώς έδειχνα με νοήματα ότι πρέπει να πάρει ανάσα, τόση βοήθεια!).
Ύστερα, έμεινα μόνη μου στο διάδρομο… Άρχισα να κλαίω να εκτονώσω αυτή την οργή που υπήρχε μέσα μου. Κάποιοι μέσα σε ένα γραφείο με την τηλεόραση να παίζει μπάλα σχολιάζαν τα «τσαντίρια στην πλατεία Βικτωρίας» και ότι αυτό δεν επιτρέπεται σε καμία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κι εγώ εκεί… Σιωπηλή. Να κλαίω και να μπήγω τα νύχια μου στο δέρμα μου.
Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω νιώσει έτσι.. Ανήμπορη και Δυνατή. Θα ήθελα να γράψω τόσα πολλά από το χτεσινό βράδυ.Για τις λεπτομέρειες που μάθαμε για τη ζωή στη Συρία, για τον πόλεμο για τη χαμένη περιουσία, για τα χαμένα ή νεκρά αδέρφια τους. Θα ήθελα να γράψω για τη Χριστίνα και τους γονείς της από την Αλβανία που έζησαν κι αυτοί κάποτε τον ξεριζωμό και ήταν δίπλα τους σε όλη τη διάρκεια. Για τα τσιγάρα που μας πρόσφεραν όσο συζητούσαμε έξω, για το ότι σήμερα είμαστε καλεσμένοι στη δομή όπου φιλοξενούνται να μας κεράσουν τσάι!
Αλλά πάνω απ’ όλα…γι’ αυτό το μωρό, που χρειάστηκε να το κρατήσω κοιμισμένο στην αγκαλιά μου. Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει όταν την είχα στα χέρια μου. Ντροπή και σεβασμό απέναντι στο μικρό αυτό πλάσμα που έκανε εμένα να νιώθω μικρή που δεν μπόρεσα να φτιάξω γι’ αυτήν έναν κόσμο να την υποδεχτεί. Είμαστε πολύ εγωιστές, ρε γαμώτο.
«Κι όμως, αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει»
[της Ίριδας Δασκαλοπούλου]
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου