Δεν έχουμε φτιαχτεί να για να είμαστε μόνες, ρε κορίτσια.
Έχουμε ανάγκη την αντρική παρουσία στη ζωή μας. Ας το παραδεχτούμε κι ας κόψουμε τα αντιερωτικά και καθόλου θηλυκά νταηλίκια. Αυτά είναι για τ’ αγόρια, όχι για εμάς.
Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Το ξέρω γιατί κι εγώ το κάνω.
Όπως και οι περισσότερες γυναίκες που είναι μόνες, είτε από επιλογή, είτε γιατί δε θέλουν να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που έχουν ονειρευτεί, είτε γιατί κάποιοι τις ευνούχισαν συναισθηματικά, είτε λόγω συνθηκών.
Να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα, γιατί είναι γνωστές οι παρεξηγήσεις που δημιουργεί ο γραπτός λόγος.
Πρώτον, σε καμία περίπτωση δε μιλάω για συναισθηματικές εκπτώσεις προκειμένου να έχουμε κάποιον δίπλα μας. Καλύτερα να αυτοπυροβοληθούμε.
Δεύτερον, στο παρόν κείμενο δεν ασχολούμαστε με γυναικάκια που αγκιστρώνονται απ’ ό,τι έχει πουλί και δεν αντέχουν μόνα τους πάνω από δύο λεπτά.
Εδώ θα διαβάσετε για γυναίκες καθημερινές κι αληθινές. Απ’ αυτές που δε νιαουρίζουν, αλλά μιλούν. Δεν υποδύονται· είναι.
Οι γυναίκες αυτές δεν αποζητούν ένα χορηγό για να σταματήσουν να δουλεύουν. Ούτε μια παντρειά για να αποκατασταθούν.
Έχουν ανάγκη έναν σύντροφο ζωής που θα τους πει “είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς” κι ας μην καταχραστούν ποτέ την προθυμία του.
Αναζητούν έναν άνθρωπο που θα ανοίξει μια τεράστια αγκαλιά για να χωθούν μέσα και όλα τα προβλήματα θα βρουν ως δια μαγείας τη λύση τους.
Μιλάω για τις γυναίκες που κουράστηκαν απ’ την αδυσώπητη, καθημερινή τρεχάλα. Αυτές που λύγισαν απ’ το βάρος που πέφτει στους μικρούς τους ώμους. Μια μάχη ετών με δουλειές και υποχρεώσεις. Βλέπετε, μας έχουν μάθει πως αφού γεννάμε μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα.
Αστικός μύθος που διατηρείται από εμάς τις ίδιες αιώνες τώρα.
Γιατί έχουμε κι έναν αξιοπρεπέστατο εγωισμό που πρέπει να συντηρήσουμε πάση θυσία.
Αρνούμαστε να πούμε πως δε μπορούμε, και να φωνάξουμε δεν αντέχουμε άλλο.
Τελειότητα με το ζόρι και το στανιό. Προς τι τέτοια καούρα; Ποιος ακριβώς είναι τέλειος και κοπτόμεθα να του μοιάσουμε; Μην ψάχνεις απάντηση, θα σου πω εγώ: ουδείς!
Αφήστε δε που με τόση επίδειξη δύναμης, οι καμπύλες μας γίνονται γωνίες και η κοριτσίστικη καρδιά μας μια πέτρα. Σκληραίνει η μοναξιά. Σε κάνει άκαμπτη και αυστηρή, με πίκρα στα χείλη.
Ξέρεις, δεν είναι ντροπή, ούτε ταμπού η παραδοχή των αναγκών μας.
Είναι ωριμότητα και συνειδητοποίηση του εαυτού μας και των ορίων μας.
Φυσικά και έχουμε ανάγκη τους άντρες. Όπως κι αυτοί εμάς.
Έτσι ήταν κι έτσι θα΄ναι πάντα. Και δεν πρόκειται για κλισέ ή στερεότυπο που πρέπει να σπάσουμε. Είναι το δεδομένο μας. Κι εσύ δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανένα.
Όχι, δεν είσαι αντράκι. Γυναίκα είσαι κι αυτό είναι το πολύτιμο δώρο σου.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου