Έχω πραγματικά θυμώσει με τη μονομερή ενημέρωση που παρέχετε και για αυτόν το λόγο θα ήθελα πάρα πολύ να δημοσιεύσετε την επιστολή μου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να αποκατασταθεί η αλήθεια.
Εγώ, αγαπητέ είμαι ένας πολύ εργατικός άνθρωπος. Κάθε πρωί ξυπνάω γύρω στις 8.
Όχι ότι έχω κάποια δουλειά. Από συνήθεια το κάνω. Επειδή εκείνη την ώρα σηκωνόμουν όταν δούλευα. Τώρα, βέβαια, δουλειά δεν υπάρχει. Άρα, ούτε και λεφτά. Οπότε με το που ξυπνάω στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση.
Α, δε σας το είπα! Μου αρέσει πολύ να ενημερώνομαι. Αλλά, ξέρετε, είμαι της ανεξάρτητης. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι δεσμεύσεις. (Μάλλον θα το κατάλαβαν και στη δουλειά, γι’ αυτό και με απέλυσαν). Και έτσι, απέρριψα αμέσως την κρατική τηλεόραση και επέλεξα τις αντικειμενικές εκπομπές.
Το κανάλι που περισσότερο απ’ όλα μου αρέσει είναι ο ΣΚΑΙ. Τι φοβερός σταθμός! Με πλούσιες απόψεις. Με πολλές φωνές. Με ανθρώπους που έχουν μάθει να συνεννοούνται, τουλάχιστον στα βασικά. Χίλιες φορές να έκαναν αυτοί κουμάντο στη χώρα.
Καμία σχέση με εσάς, που μας βομβαρδίζετε με αυτά τα απαράδεκτα κείμενα.
Κατάλαβα, λοιπόν, βλέποντας όλη μέρα ΣΚΑΙ, ότι περνάω πολύ καλύτερα που είμαι άνεργος.
Επιτέλους, βρε αδελφέ, εκτίμησα το χρόνο μου! Τόσα χρόνια παραπονιόμουν ότι δε μου φτάνει – ε, τώρα, έχω άπλετο.
Κι ο κολλητός μου, όμως, κι αυτός καλύτερα περνάει!
Αυτός, έχει περισσότερο χρόνο κι από μένα, γιατί τον χώρισε η γυναίκα του. Δεν είχε λέει δουλειά, λέει! Ακούς εκεί…
Μπορεί να μην έχει δουλειά, αλλά τώρα έχει γίνει πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Μαθαίνει για όλα όσα γίνονται στον κόσμο και μετά με παίρνει τηλέφωνο και τα συζητάμε ώρες ολόκληρες.
Αλλά και η αδελφή μου! Κι αυτή καλύτερα περνάει!
Είχε ένα μαγαζάκι, αυτά τα ψιλικατζίδικα. Το έκλεισε, γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους. Ε, τώρα, δεν πληρώνει τίποτα!
Και, να σας πω και κάτι; Δεν την ξέρετε εσείς την αδελφή μου. Αυτή η γυναίκα χαραμιζόταν σε ένα τέτοιο μαγαζάκι. Άκουγα, λοιπόν, τον Babis να λέει ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία. Και σκέφτηκα: Έχει δίκιο! Τώρα, επιτέλους, η αδελφή μου έχει την ευκαιρία να κάνει όλα όσα θέλει.
Απλά, είναι λίγο τεμπέλα μωρέ… Δε στρώνεται! Και έτσι κάθεται όλη μέρα και προσέχει τον μικρό της.
Α! Τώρα που το θυμήθηκα. Και το παιδάκι της, την άλλη φορά που μιλούσαμε, μου έλεγε ότι τώρα περνάει καλύτερα!
Μπορεί να μην έχει χαρτζιλίκι, μου έλεγε, αλλά τώρα έχει εκτιμήσει την αξία των χρημάτων. Κατάλαβε τι σημαίνει να έχεις ένα ευρώ.
Ακούστε να δείτε τι μου έλεγε: Αν έχεις ένα ευρώ κάθε μέρα, σε ένα χρόνο θα έχεις 365 ευρώ και σε πέντε χρόνια θα έχει 1.825 ευρώ. Τότε, μου είπε, θα είναι 16 χρονών και θα πάει να αγοράσει ένα μηχανάκι! Άκου τι σκέφτηκε ο μπόμπιρας! Ούτε που θα το σκεφτόταν αυτό αν δεν είμασταν στο ευρώ!
Άρα, σκέφτηκα, όχι μόνο περνάμε καλύτερα, αλλά γινόμαστε και πιο έξυπνοι!
Αυτό το κατάλαβα βλέποντας τον Μπογδάνο!
Τι έξυπνο παιδί! Και τι ευσυγκίνητο! Όταν τον έβλεπα να κλαίει μπροστά στους ξένους για τη χώρα μου που καταστρέφετε, ξέρετε, σπάραξε η καρδιά μου!
Είπα, ε όχι, κύριοι, δεν θα καταστρέψετε εσείς την πατρίδα μου! Τώρα, μάλιστα, που περνάμε πολύ καλύτερα απ’ ότι παλιότερα! Τώρα που είμαστε στο κλαμπ των ισχυρών! Τώρα που ακούμε να ευρώ να κουδουνίζουν στις τσέπες μας! Ε, όχι!
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πρωθυπουργό μας, τον Αλέξη τον Τσίπρα, τον οποίο είχα παρεξηγήσει (ξέρετε εγώ ψήφισα τον Αντώνη).
Εκεί που έλεγα ότι θα κάνει τη χώρα μας Βόρεια Κορέα, ευτυχώς, κατάλαβε ότι τώρα περνάμε καλύτερα.
Alexis, σου υπόσχομαι, ότι δεν πρόκειται να σε ξαναπιστέψω και την επόμενη φορά θα σε ψηφίσω και με τα δύο μου χέρια!
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη φιλοξενία.
Με τιμή,
Κ.Τ.».
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου