Όπου κι αν κοιτάξω βλέπω χρώματα και μουσικές. Και έτσι επιτακτικά, πρέπει να χαρώ.
Κι από παιδί, θυμάμαι μόνο να θυμώνω;
Να παθαίνω πανικό με όλο αυτό το ψεύτικο χείμαρρο χαράς, ευτυχίας, αγάπης κι αλληλεγγύης.
Έτσι γιατί είναι Χριστούγεννα αποφασίσατε πως πρέπει να χαρώ.
Να αγαπώ, να νοιάζομαι για τον πλησίον μου και να μαι ευτυχισμένη.
Έτσι. Γιατί το αποφασίσατε.
Έτσι λοιπόν γιατί εγώ το αποφάσισα.
ΔΕΝ θα χαρώ. Ούτε και φέτος.
Όπως ούτε και κανένα πέρυσι.
Γιατί εγώ το αποφάσισα.
Και μάλιστα, για να σας τη σπάσω περισσότερο, αποφάσισα να χαίρομαι, να αγαπώ, να νοιάζομαι και να ευτυχώ, όλες τις άλλες μέρες που δεν μου προστάζετε πως πρέπει.
Γιατί αυτή τη βλακεία, να χαίρομαι κατά παραγγελία, ποτέ δεν τη κατάλαβα.
Και αντιδρώ απο παιδί.
Όχι, δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Όχι, δεν μου αρέσουν οι προκαθορισμένες στιγμές ευτυχίας. Οι προσποιητές.
Πού εισαι όλο το χρόνο, εσύ που τωρα νοιάζεσαι, για τη γιαγιά που κοιμάται στο πάρκο;
Πού εισαι όλο το χρονο, εσύ που τώρα χτυπάς την πόρτα μου και κρατάς τεράστια δώρα, προσπαθώντας να με εντυπωσιάσεις;
Ε; Πού εισαι;
Θα σου πω που είσαι.
Μέσα στο βόλεμα, τη μιζέρια και την ενοχή. Εκεί είσαι.
Και περιμένεις να ζήσεις, να ευτυχίσεις και να χαρείς κατά παραγγελία.
Να φανείς μια φορά και εσύ.
Να δείξεις πως ΥΠΑΡΧΕΙΣ.
Έστω και μια φορά.
Μα εμένα δεν μ´ενδιαφέρουν οι παραγγελίες σας.
Δεν τραγούδησα ποτέ κατά παραγγελία. Έχω τα τραγούδια μου εγώ.
Που παίζουν 24/7 στο μυαλό μου.
Έχω τη δική μου λογική, που απέχει χιλιόμετρα, απ´ τη ψεύτικη δικη σας. Και ναι ειμαι αντιδραστική.
Μα μόνο στις δράσεις χωρίς ουσία.
Γιατί αυτο, που χρόνια τώρα κάνετε, είναι χωρίς ουσία.
Και κάθε φορά, που θα μου λέτε να χαρώ, εγώ θα σας φωνάζω “Ζηστε!”
Ζήστε χωρίς παραγγελιές, χωρίς καθορισμένες μέρες, χωρίς “Πρέπει” και “Αν”.
Ζήστε κάθε μέρα, σαν νά ´ναι Χριστούγεννα και τότε θα καταλάβετε, το λόγο που αντιδρώ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου