«Τραγικές στιγμές. . .».
Εδώ κι ένα χρόνο οι τραγικές στιγμές ξανάρχουνται τόσο συχνά, πού δεν αξίζει πια τον κόπο να τις αναφέρεις.
Είναι σα να χάνεις τον καιρό σου με πράγματα ασήμαντα.
Αυτός ο πόλεμος (πόλεμος κάτω από μια ειρήνη πού είναι τρόπος-του-λέγειν) έχει τούτο το χαρακτηριστικό: Μια δύναμη του κάκου βρήκε τον τρόπο να εξευτελίζει, να στραπατσάρει, να εκμηδενίζει έναν ολόκληρο κόσμο, βγάζοντας στην επιφάνεια την ιδιοτέλεια, τη δειλία, τη μικροπρέπεια, την ποταπότητα, πού πάει να πιστέψει κανείς πώς είναι οι βασικές ιδιότητες των ανθρώπων πού κυβερνούν αυτό τον κόσμο.
Η δύναμη αυτή του κακού έχει την όψη ενός τέλεια μηχανοποιημένου κτήνους, ολωσδιόλου ανεύθυνου, γιατί ο άνθρωπος και η ανθρωπιά δεν παίζει κανένα ρόλο στο σύστημα της.
Αυτή είναι η τιμωρία.
Οι τιμωρούμενοι: μια λάσπη από αδυναμίες.
Βουλιάζεις εκεί μέσα χωρίς κανένα κλωνάρι για να κρατηθείς.
Δήμιοι και τιμωρούμενοι αξίζουν τη μοίρα τους.
Ας μη μιλούμε γι' αυτούς.
Εκείνος πού βουλιάζει έπαθε ένα ατύχημα, όπως μια αρρώστια ή ένα κεραμίδι στο κεφάλι, ας μη μιλάμε και γι' αυτόν.
Αν θέλει, κι αν είναι άξιος, ας κοιτάξει να πεθάνει όπως αρμόζει σ' έναν τίμιο άνθρωπο.
Τίποτε άλλο.
«The wrong man.»
Ό άνθρωπος πού βρέθηκε κατά λάθος σ' ένα τραγικό ναυάγιο.
Ωστόσο η φρίκη είναι πού δεν μπορείς να πεθάνεις μαζί μ' ένα φίλο.
Μια ατυχία περισσότερο. Αυτό είναι όλο.
(...)
Ζούμε σε μια εποχή γενικής υπνοβασίας.
Η ζωή είναι όνειρο, έλεγε κάποτε ο ονειροπόλος, ο έξω κόσμου.
Το ίδιο μπορεί να πει σήμερα αυτός πού ζει πραγματικά.
Η ζωή αποτελείται από ανθρώπους πού ονειρεύουνται.
Και τα χτυπήματα είναι τα ανυπόστατα χτυπήματα των ονείρων.
Εκείνος πού κερδίζει, εκείνος πού χάνει, κάνουν στερεότυπες χειρονομίες κερδισμένου και χαμένου, θα 'λεγες χωρίς περιεχόμενο.
Όταν έρθει η στιγμή να ξυπνήσουμε, δε θα μείνει τίποτε στη θέση του.
Είναι τόσο φυσικό.
Αλλά η μόνη ελπίδα είναι να έρθει αυτή η στιγμή.
Η ανθρωπότητα γράφει μεγάλους κύκλους πού απαρτίζουνται από γενεές γενεών.
Η δίκη μας μοίρα το θέλησε να πέσουμε σ' ένα απειροελάχιστο τόξο αυτής της τροχιάς βυθισμένο στα κατάβαθα της νύχτας.
Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ’
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου