Από την Ευγενία, όπως τα διηγήθηκε στην Αλεξάνδρα Κ*
Τον άντρα που θα παντρευόμουν, τον λάτρευα. Αλλά όπως αποδείχτηκε, αγαπούσα περισσότερο τον εαυτό μου και τη ζωή που θα άφηνα πίσω. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν πως ούτε εγώ αλλά ούτε κι η ζωή μου θα ήταν ξανά όπως πριν από εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που τον εγκατέλειψα, λίγες ώρες πριν παντρευτούμε.
Νέος Κόσμος
Τον Άρη τον γνώρισα στα μισά του μεταπτυχιακού μου, στη Νέα Υόρκη. Έλληνας, δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, εξαιρετικά ευκατάστατος, ζούσε εκεί τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια και ήθελε να μου τα δείξει όλα. Δεν είπα «όχι» σε τίποτα, κι αυτό ήταν εξαρχής το λάθος μου.
Ο Άρης ήταν κλειστός άνθρωπος, λιγομίλητος – ένιωθα λες και είχα μπροστά μου έναν τοίχο. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να τον γκρεμίσω και με πολύ χιούμορ τα κατάφερνα. Με τον καιρό ο Άρης λυνόταν και παράλληλα εγώ δεν άργησα να τον ερωτευτώ. Πριν καλά καλά το καταλάβω, ζούσαμε μαζί σε ένα μυθικό διαμέρισμα. Ήμασταν όμως από άλλους κόσμους. Κι όσο χιούμορ κι αν είχαμε, αυτό δεν άργησε να φανεί.
New Fork
Το περιβάλλον του Άρη αποτελούνταν αποκλειστικά από επιχειρηματίες και «επαγγελματίες συζύγους». Γρήγορα οι έξοδοί μας περιορίστηκαν σε βαρετά δείπνα με οχτακόσια μαχαιροπίρουνα σε σπίτια φίλων, όπου ήμουν –αναγκαστικά– ευπρόσδεκτη. Ήμουν το λάθος κάθε δείπνου. Είχα το λάθος ντύσιμο, τη λάθος ηλικία, τα λάθος χρήματα και έκανα πάντα το λάθος αστείο.
Ο Άρης αγαπούσε τα λάθος αστεία, αλλά όταν τριγύρω έπεφτε μουγγαμάρα –τι να έκανε;– μαζευόταν στη γωνιά του. Ήθελα να γεφυρώσω το χάος που μας χώριζε, γιατί τον είχα αγαπήσει. Πρότεινα να μην τον συνοδεύω σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά αρνήθηκε. Στα γενέθλιά μου μου έφερε δώρο ένα ταγεράκι Chanel. Τού φώναξα: «Είμαι 25, γαμώτο», μάζεψα μια βαλίτσα και γύρισα για καλοκαίρι στην Ελλάδα, στο νησί απ’ όπου κατάγομαι.
The proposal
Κι εκεί που προσπαθούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η σχέση μας είχε πιθανότατα τελειώσει, ο Άρης εμφανίστηκε μπροστά μου, πρόθυμος αυτή τη φορά να γνωρίσει το δικό μου κόσμο. Από τη χαρά μου έβγαζα καρδούλες από τα μάτια. Στην αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο, αλλά μέσα σε ένα μήνα η μαμά, οι φίλοι, ο περιπτεράς, το μισό νησί αγαπούσε τον Άρη.
Ένα βράδυ, στην ταβέρνα της πλατείας, ο Άρης ζήτησε εμφιαλωμένο κρασί και ελάχιστα ψημένο φιλέτο. Εμείς γελάσαμε δυνατά, αλλά εκείνος δεν προσβλήθηκε. Το αντίθετο, ένιωσε για πρώτη φορά άνετα. Τόσο άνετα, που πήρε το μικρόφωνο της ορχήστρας και μου έκανε πρόταση γάμου με ένα πλαστικό δαχτυλίδι από παγωτό. Δέχτηκα.
Hell’s kitchen
Πίσω στη Νέα Υόρκη ο Άρης προσέλαβε wedding planner και μετακομίσαμε σε «οικογενειακό» σπίτι. Τα επίσημα τραπέζια αραίωσαν μεν, αλλά σ’ ένα από αυτά έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να απομνημονεύσει τη θέση των πιρουνιών. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει ένα μεταπτυχιακό στη μέση. Ξαναρίχτηκα λοιπόν στο διάβασμα και όταν ήρθε η σειρά μας να τραπεζώσουμε τους «φίλους μας», έκαψα τα φιλέτα. Ο Φρόιντ θα έλεγε ότι το έκανα επίτηδες.
Ένα μήνα πριν το γάμο ήρθε για πρώτη της φορά στην Αμερική η μαμά μου. Μπήκε στο καινούριο μας σπίτι και το πρώτο που της ήρθε να πει ήταν ότι της θύμιζε το Τόλμη και Γοητεία. Όταν μείναμε μόνες, με ρώτησε αν ένιωθα άνετα εκεί μέσα. Σ’ εκείνη τη φάση δεν μπορούσα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου την αλήθεια.
Όσο οι προετοιμασίες προχωρούσαν, τόσο εγώ έπαιρνα αποστάσεις. Δύο εβδομάδες πριν το γάμο έπαθα νεύρωση στομάχου. Τα βράδια είχα αϋπνίες και τη μέρα δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Το σώμα μου είχε αρχίσει να μου δείχνει αυτό που εγώ αρνιόμουν να δω. Στον Άρη έλεγα ότι ήμουν αγχωμένη, αλλά εκείνος καταλάβαινε τι πραγματικά συνέβαινε. Το τελευταίο βράδυ πριν από το γάμο με ρώτησε αν ήθελα στ’ αλήθεια να τον παντρευτώ. Το μόνο που μπόρεσα να του απαντήσω ήταν ότι τον αγαπούσα περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.
Σήμερα χαμός γίνεται
Και έφτασε η μέρα του γάμου. Νωρίς το πρωί, όσο ήμουν ακόμη μόνη, έδιωξα τη μανικιουρίστ, φόρεσα ένα τζιν, έχωσα δυο ρούχα σε μια τσάντα και μπήκα σ’ ένα ταξί. Ακόμα αναρωτιέμαι πού βρήκα τη δύναμη και το έκανα αυτό. Από το τσεκ ιν του αεροδρομίου έστειλα δύο συγνώμες: μία σ’ εκείνον και μία στη μαμά μου, που την άφηνα πίσω να διαχειριστεί το χάος. Και μετά έκλεισα για πάντα το τηλέφωνο.
Περιφερόμουν στο αεροδρόμιο κλαίγοντας. Συνειδητοποιώντας για δευτερόλεπτα τι είχα κάνει στον Άρη ήθελα να γυρίσω πίσω, αλλά τα πόδια μου δεν με ακολουθούσαν. Όταν πια επιβιβαστήκαμε, προσευχόμουν να μη φτάσω σώα στην Ελλάδα. Στην Αθήνα με περιμάζεψε μια φίλη και, δύο μέρες μετά, εμφανίστηκε η μητέρα μου. Μέχρι να φτάσουμε στο νησί, δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.
Status of liberty
Μου πήρε ένα χρόνο για να πάψω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Η «επανάσταση» μου είχε γυρίσει μπούμερανγκ. Το χειρότερο ήταν ότι ο Άρης δεν ξέσπασε. Η μητέρα μου –που είχε επικοινωνία μαζί του και είχε πάρει εντελώς το μέρος του– μου περιέγραφε έναν Άρη ράκος. Όταν έφυγα, γύρισε και της είπε ότι το περίμενε. Εγώ, εν τω μεταξύ, δεν τον είχα ξεπεράσει.
Πολλούς μήνες αργότερα του έστειλα ένα μέιλ όπου τού έγραφα: «Δεν ήθελα να γίνω σύζυγός σου. Ήθελα να μείνω για πάντα η κοπέλα σου. Συγνώμη». Μου απάντησε: «Εξαφανίσου». Δύο μέρες μετά η μαμά μου με ενημέρωσε ότι ο Άρης ήταν καλά, ότι η κοπέλα του ήταν στον τρίτο μήνα εγκυμοσύνης και ότι ετοίμαζαν έναν πολύ κλειστό γάμο.
Λύθηκαν τα πόδια μου. Εκείνη τη μέρα ένιωσα ότι ήμουν ο μεγαλύτερος loser του κόσμου. Όταν όμως επανήλθα, ρώτησα τον εαυτό μου αν θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτής της κοπέλας. Μου απάντησα ότι «Ναι, θα ήθελα, αλλά όχι, δεν θα μπορούσα». Και κάπου εκεί τελείωσε οριστικά μέσα μου εκείνη η ιστορία και άρχισα επιτέλους να χαίρομαι την ελευθερία που τόσο είχα ταλαιπωρηθεί για να αποκτήσω.
Alone again or
Έκτοτε μπαίνω σε σχέσεις, αλλά δεν αφήνω πολλά περιθώρια εξέλιξης. Εξακολουθώ να φοβάμαι το γάμο, την οικογένεια και τον εαυτό μου. Μου αρέσει να ζω μόνη μου. Δεν ξέρω, ίσως να μην έχει βρεθεί ο κατάλληλος. Ίσως, πάλι, να το στερώ από τον εαυτό μου ως τιμωρία γι’ αυτό που έκανα στον Άρη. Τι θα έκανα αν γύριζα το χρόνο πίσω; Πάλι θα έφευγα, αλλά τουλάχιστον θα φρόντιζα να το κάνω νωρίς. Και σε καμία περίπτωση δε θα προσποιούμουν στον άλλο –και στον εαυτό μου– ότι είμαι ευτυχισμένη.
I don’t
Σημάδια που σου δείχνουν ότι πρέπει να το ξανασκεφτείς πριν φορέσεις το πέπλο.
● Ψυχοσωματικά: Όταν βρισκόμαστε υπό πίεση, το σώμα μας μας δίνει σημάδια.
Μια ζαλάδα, ένας επίμονος πόνος στο στομάχι ή στο κεφάλι, θολή όραση, μια απότομη αλλαγή βάρους είναι μηνύματα που στέλνει το σώμα σου για να σου πει «Πάμε να φύγουμε».
● Αυτό που δεν λέγεται: Αν υπάρχουν θέματα-ταμπού μες στη σχέση και δεν μιλάς ποτέ γι’ αυτά, μια μέρα θα σε πλακώσουν.
● Οι Άλλοι: Αν οι κοντινοί σου άνθρωποι ανησυχούν για τη σχέση σου, μην πεισμώσεις. Οχτώ στις δέκα φορές έχουν δίκιο. Δυστυχώς.
44% από εσάς δεν μπορείτε με τίποτα να σας φανταστείτε ντυμένη στα λευκά, τουλάχιστον προς το παρόν.
Κεντρική φωτογραφία από την ταινία Bride Wars
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε και μοιραστείτε το με τους
φίλους σας!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου