Περπάτησα στον σκοτεινό διάδρομο. Ξαφνικά, άκουσα τον ήχο από ένα τύμπανο. Καθώς περπατούσα προς τα εκεί, κατάλαβα ότι ερχόταν από την Αίθουσα 101. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω στη συνέχεια. Η πόρτα ήταν κλειστή και ο ήχος από το τύμπανο δυνάμωνε όσο πλησίαζα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά με νευρικό ενθουσιασμό. Τι συνέβαινε από την άλλη πλευρά της πόρτας;
«Επισκέψου τους τόπους που σε φοβίζουν», ήταν μία από τις φράσεις σύμφωνα με τις οποίες είχα δεσμευτεί ότι θα ζω, με βάση τη διδασκαλία του Τζούλιαν. Έτσι, άνοιξα την πόρτα με γενναιότητα και μπήκα μέσα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, εκτός από το φως που σκόρπιζαν εκατοντάδες μικρά κεράκια, τα οποία σχημάτιζαν έναν μεγάλο κύκλο. Στο κέντρο του κύκλου δεν υπήρχε κανείς άλλος παρά ο Τζούλιαν, φορώντας το μανδύα του και χτυπώντας το τύμπανο του με έναν ρυθμικό και δραματικό τρόπο. Τα μάτια του ήταν κλειστά και έψελνε απαλά τα ακόλουθα λόγια: «Μέσα στην καρδιά σου βρίσκονται οι απαντήσεις που ζητάς. Περπάτα προς τους φόβους σου και θα μάθεις να πετάς». Συνέχιζε να το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Δεν άνοιξε τα μάτια του ούτε μια φορά.
Ήταν λες και βρισκόταν σε βαθιά έκσταση. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και απλώς στάθηκα εκεί. Μετά από περίπου πέντε λεπτά, ο Τζούλιαν σταμάτησε να χτυπά το τύμπανο. Στο δωμάτιο επικράτησε απόλυτη ησυχία. Άνοιξε τα μάτια του.
«Καλωσόρισες, Νταρ. Συγχώρεσε τις ανορθόδοξες μεθόδους διδασκαλίας μου», είπε χαμογελώντας. «Όπως πάντοτε, κρίνε από τα αποτελέσματα. Θα ανακαλύψεις, καθώς περνά ο καιρός, ότι η προπονητική διαδικασία μου θα φέρει θαύματα στη ζωή σου. Απλώς συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Ήσουν ένας εξαιρετικός μαθητής μέχρι σήμερα. Σου το αναγνωρίζω. Και ξέρω ότι ήδη προσελκύεις προς το μέρος σου τη μεγαλύτερη ζωή σου».
«Πού θέλεις να καθίσω, Τζούλιαν;» ρώτησα, νιώθοντας μεγάλη προσμονή για την προπόνηση ζωής που θα λάμβανα.
«Έλα εδώ, στο κέντρο του Κύκλου της Αλήθειας. Οι Ινδιάνοι πίστευαν ότι ζούμε τη ζωή σε κύκλο, “Τον Κύκλο της Ζωής”, έτσι τον αποκαλούν. Στο τέλος της ζωής μας επιστρέφουμε στο σημείο όπου ξεκινήσαμε το ταξίδι στην αρχή. Ο κύκλος αντιπροσωπεύει την πληρότητα και την ακεραιότητα. Μέσα σε αυτό τον κύκλο απόψε θα πούμε μόνο την αλήθεια. Να θυμάσαι, ο σκοπός της ζωής αφορά το ταξίδι επιστροφής στο σπίτι, στην πληρότητα, πίσω σε έναν τόπο ακεραιότητας, πίσω στον αυθεντικό εαυτό σου, εκείνον που είναι ατρόμητος, παντογνώστης και με απεριόριστη αγάπη. Ο σκοπός της ζωής είναι να κλείσουμε Το Κενό της Ακεραιότητας».
«Δεν γνωρίζω την έννοια του Κενού της Ακεραιότητας. Θα έπρεπε;»
Όχι, αμίγκο. Στην παρουσιάζω απλώς τώρα, επειδή τώρα είσαι έτοιμος. Από τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, έχω αναφερθεί σε αυτό που συμβαίνει σε ένα ανθρώπινο πλάσμα μετά τη γέννηση του – τη διαδικασία με την οποία χάνουμε την επαφή με αυτό που είμαστε πραγματικά. Γεννιόμαστε αυθεντικοί και αγνοί. Γεννιόμαστε ατρόμητοι και με ανοιχτή καρδιά. Γεννιόμαστε γνωρίζοντας τους φυσικούς νόμους που διέπουν τον κόσμο και το λόγο που είμαστε εδώ. Αλλά -και γνωρίζω ότι το γνωρίζεις τώρα αυτό- θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να ταιριάξουμε στο πλήθος…»
«Το πλήθος που παρακολουθεί μια σκιά της πραγματικότητας να χορεύει στον τοίχο του σπηλαίου και όχι μια ακριβή παρουσίαση της αλήθειας», τον διέκοψα, αναφερόμενος στη μεταφορά του σπηλαίου από την Πολιτεία του Πλάτωνα, που είχε μοιραστεί ο Τζούλιαν μαζί μου στη διάρκεια της συνεδρίας προπόνησης στα Σπήλαια Κάμντεν.
«Μπράβο», φώναξε, υψώνοντας τη γροθιά του στον αέρα. «Η διαδικασία με την οποία αφήνουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και γινόμαστε τα άτομα που δεν είμαστε, προσλαμβάνοντας πεποιθήσεις, αξίες και συμπεριφορές από τους άλλους γύρω μας, είναι γνωστή ως πολιτισμική υπαγωγή. Και, καθώς αφήνουμε τον αληθινό εαυτό μας να μεταμορφωθεί στον κοινωνικό εαυτό μας, αρχίζει να σχηματίζεται ένα κενό.
Αφήνουμε την αρχική φύση μας και υιοθετούμε το ψεύτικο προσωπείο της προσωπικότητας. Ξεσυνηθίζουμε την ακεραιότητα και έτσι προκύπτει Το Κενό Ακεραιότητας. Όσο μεγαλύτερο είναι το κενό ανάμεσα στην πραγματική μας ταυτότητα και στη δημόσια περσόνα που παρουσιάζουμε στον κόσμο, τόσο λιγότερο θα λειτουργεί φυσιολογικά η ζωή μας. Όσο μεγαλύτερο είναι το χάσμα, τόσο λιγότερο θα μας υποστηρίξει το σύμπαν, επειδή έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε και δεν παίζουμε πλέον με τους κανόνες που προοριζόμαστε να παίξουμε.
Με ένα μεγάλο Κενό Ακεραιότητας, αισθανόμαστε ελάχιστη χαρά, έχουμε λιγότερη ενέργεια και ζούμε μικρές ζωές. Θα ζούμε στην “κουλτούρα της προσωπικότητας” που δεν είναι ο τρόπος που προοριζόμαστε να ζήσουμε. Η προσωπικότητά σου δεν είναι πραγματική. Είναι απλώς κάτι που δημιούργησες για να αρέσεις – όχι, για να αγαπηθείς. Έχεις φορέσει μια κοινωνική μάσκα από φόβο».
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου