Δεν γνωρίζω αν ήταν προϊόν μιας επικοινωνιακής διεργασίας ή αποτέλεσμα συναίσθησης των κρίσιμων στιγμών, που περνάει η πατρίδα μας. Πιστεύω (θέλω να πιστεύω) το δεύτερο. Αυτή πάντως είναι η σημερινή μας απάντηση. Ούτε Σοφοκλής και τα έπη του κ. Τσίπρα στο Eυρωκοινοβούλιο, αλλά ούτε η άχαρη προσπάθεια του πρωθυπουργού, στην προαναφερθείσα συνεδρίαση, να δικαιολογήσει τις μεγάλες αστοχίες του, που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Αυτά θα τα βρούμε στη συνέχεια... Η πολιτική μας ελίτ μια υποχρέωση έχει σήμερα. Να εμφυσήσει νέα αυτοπεποίθηση, νέο πατριωτισμό. Να δείξει αυτοθυσία και αποφασιστικότητα ότι δεν πρόκειται να χαθούμε. Σήμερα όσο ποτέ χρειαζόμαστε δυνάμεις, πνευματικές και πολιτικές, που θα ορίσουν τη διαδρομή του νέου ευρωπαϊσμού. Και μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούμε ότι η «καθ' ημάς Ανατολή» στη πιο φτηνή και μίζερη εκδοχή της, μα με αριστερές μαξιμαλιστικές παραισθήσεις, μα με ακροδεξιές ψωροκωσταινικές κορώνες δεν χωρεί εδώ. Είναι κακιά σκουριά σε τούτα εδώ τα μάρμαρα.
Είχε ένα δίκιο ο πρωθυπουργός. Η συζήτηση ήταν μέτρο για να δούμε το πραγματικό μπόι του καθένα μπροστά στην ιστορία. «Εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και βρέθηκαν λιποβαρείς» παρά πολλοί εκείνη την ημέρα. Έφτασε μια απουσία για να αντιληφτούμε ότι η φουσκωμένη αλαζονεία του κ. Βαρουφάκη ήταν αέρας. Ένα άδειο φανταχτερό σακί κατέρρεε στη σύντομη διαδρομή Πειραιά-Αίγινας. Αυτή η κοπελίτσα, που με τόσο άστοχο τρόπο αναδείξαμε τρίτη τη τάξει θεσμική παράγοντα της χώρας, είναι χρήσιμη, όπως και οι τοποθετήσεις του κ. Λαφαζάνη ή του κ. Στρατούλη. Ακούσαμε ιδεοληπτικά παραληρήματα που αποτελούσαν απλώς ρόγχο αγωνίας μιας ηττημένης ιδεολογίας. Τα σκουριασμένα εργαλεία της Αριστεράς δεν μπορούν να αναλύσουν και να εξηγήσουν τη σημερινή πραγματικότητα, τρίζουν με τρομακτικό ήχο και οφείλουμε πλέον να τα ντανιάσουμε στις αποθήκες της κρίσης, μαζί με τα κινήματα του «δεν πληρώνω», τον διχασμό στις πλατείες της αγανάκτησης, τα Ζάππεια, τις κοντές τακτικές. Εκεί να τοποθετήσουμε και το δημοψήφισμα μαζί (ελπίζω) με τα πλακάτ των νεοναζιστών, που στοιχίζονται πλάι στις αριστερές παραισθήσεις.
Υπάρχει η Aριστερά που θέλουμε. Αυτή του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Η ευρωπαϊκή Αριστερά που πολεμά την εσωστρέφεια, τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό, την τρομοκρατία. Η Αριστερά της Ευρώπης και όχι του Βλαντιμίρ Πούτιν. Υπάρχει και η Δεξιά, που θέλουμε. Δεν είναι του κ. Σαμαρά, του Μακεδονικού και των Ζαππείων, αλλά η Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Όλοι πλέον έχουμε αρπαχτεί από την ελπίδα ότι δεν δέχθηκε καίριο πλήγμα η ευρωπαϊκή Ελλάδα. Πάση θυσία στην Ευρώπη, θέλουμε σήμερα. Αλλά αν μείνουμε, ας αναστοχαστούμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Εμείς αναδείξαμε τον κ. Λαζόπουλο με τα τσαντίρια του αρχιερέα του λαϊκισμού και της εθνικής μιζέριας. Από την εποχή του Οτσαλάν ακόμη ή όταν περιέφεραν στις πλατείες έναν εγκληματία πολέμου, το Ράντοβαν Κάρατζιτς, λες και ήταν σκήνωμα της Αγιά-Βαρβάρας. Να κλείσουμε λογαριασμούς με τον ανιστόρητο αλυτρωτισμό και τη «νέα μεγάλη ιδέα».
«Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση», αλλά ας βάλουμε επιτέλους το χεράκι μας. Και μιας και μιλάμε για μπόι και ιστορία, ο κ. Αλέξης Τσιπρας, όπως τα έφερε η ζωή, είναι το πρόσωπο που μπορεί να δράσει λυτρωτικά. Γενναία η απόφασή του, αλλά τέτοιες αποφάσεις δεν έχουν νόημα αν δεν υποκρύπτουν δυναμική ανατροπών και αλλαγής πορείας. Τώρα θα μετρήσει το δικό του μπόι.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου