Είπα να ξεκινήσω με το “αγαπημένη μου” και το έσβησα, αφενός γιατί δεν θέλω να σου δείξω ότι σε καλοπιάνω, αφετέρου είναι αλήθεια ότι κάποιες στιγμές δεν είσαι η αγαπημένη μου.
Και εδώ δεν είμαι για να σου χαϊδέψω τα αυτιά. Είμαι για να σου πω αλήθειες, καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα είναι αλήθειες.
Το χειρότερο για σένα είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να με σταματήσεις.
Και το χειρότερο για μένα είναι ότι δεν μπορώ να μη στα πω.
Σε βλέπω κάποιες στιγμές να καταρρέεις και δεν σε αντέχω. Θέλω να σε πιάσω από τα μαλλιά και από την άλλη επειδή ξέρω, σε λυπάμαι και σ’ αφήνω στην ησυχία σου.
Ξέρω ότι θα σηκωθείς τελικά από κάτω, αλλά όλο και κάποιο μικρό κομμάτι μένει κολλημένο στο πάτωμα.
Και αυτό το μικρό κομμάτι φροντίζεις να το εξαφανίσεις την επόμενη μέρα το πρωί, για να μην αφήσεις κανένα σημάδι αδυναμίας σε αδιάκριτα μάτια.
Ναι, είσαι δυνατή, το ξέρω, πιο δυνατή από όσο νομίζουν οι υπόλοιποι και λίγο πιο αδύναμη από όσο νομίζεις η ίδια.
Αλλά και αυτή σου η δύναμη κάποιες στιγμές σε γονατίζει.
Ίσως γιατί υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου, ίσως γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή.
Όμως και αυτό έχει το κόστος του. Στο σώμα σου, στο στομάχι σου, στην ψυχή σου.
Τα ‘χεις βολέψει όλα και λειτουργούν στα όρια και μόλις κατέβει λίγο η στάθμη, λειτουργείς σαν ξεκουρδισμένο παιχνίδι που περιφέρεται άσκοπα μέσα στο χώρο.
Σαν να μην ξέρεις τι να κάνεις. Σαν να μην έχεις κάνει ήδη, δέκα φορές πιο δύσκολα.
Απογοήτευση σε πιάνει; Κούραση; Παραίτηση; Αδιαφορία; Όλα μαζί;
Πόσο θέλω να σου φωνάξω εκείνη τη στιγμή δεν ξέρεις. Πόσο θέλω να σε πιάσω από τους ώμους, να σε ταρακουνήσω, να σε βγάλω στον καθαρό αέρα και να σου πω να συνέλθεις.
Με προλαβαίνεις είναι η αλήθεια. Εκεί που έχω φτάσει και εγώ στα όρια μου και είμαι έτοιμη να συγκρουστώ μαζί σου με σκοπό τη νίκη, με προλαβαίνεις.
Ξαναγίνεσαι ακούραστη, υπεύθυνη, αισιόδοξη, δυνατή, νικήτρια.
Το μόνο που με ενοχλεί είναι τα χάπια για το στομάχι που βλέπω μόνιμα στην τσάντα σου. Τα χάπια που καταπίνονται σαν καραμέλες και που σε έχουν πείσει ότι έχουν γίνει φίλοι σου.
Εγώ δεν θα ησυχάσω να ξέρεις, αν δεν τα πετάξεις. Η θέση τους είναι στα σκουπίδια και όχι σε όλες τις θήκες από τις τσάντες σου.
Σαν να μην αντιλαμβάνεσαι τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα. Σαν να μην ξέρεις ότι άλλοι στη θέση σου θα βρίσκονταν ακόμα στο πρώτο σκαλί, όταν εσύ ακόμα και τρεκλίζοντας από την προσπάθεια, έχεις φτάσει στο έβδομο.
Ναι, θέλεις να φτάσεις στο δέκατο, αλλά δεν σε κυνηγάει κανείς.
Ήδη βρίσκεσαι μπροστά, δεν χρειάζεται να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα.
Αυτοί που ξέρουν βλέπουν. Αυτοί που βλέπουν καταλαβαίνουν. Αυτοί που καταλαβαίνουν είναι όλοι εκεί.
Δίπλα σου, κοντά σου, με τέτοια αγάπη που άλλοι δεν θα τη ζήσουν ποτέ. Με τέτοια πίστη που κοντράρεται με τη θρησκευτική και νικάει.
Και το πιο σημαντικό, για να σε καλοπιάσω λίγο.
Σου βγάζω το καπέλο που δεν λογαριάζεις το κόστος κάποιες στιγμές. Που παίρνεις αποφάσεις, τις υλοποιείς και δεν σε σταματάει τίποτα.
Που περνάς μέσα από τη φωτιά και δεν φοβάσαι. Που βρίσκεις τον τρόπο να παίρνεις τα αποκαΐδια και να τα ξανακάνεις ζωή. Που δεν δέχεσαι τίποτα λιγότερο από αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη.
Που στηρίζεις αυτά που πιστεύεις, αυτά που λες, αυτά για τα οποία παλεύεις.
Μόνο σε παρακαλώ, μη δίνεις τόσες ευκαιρίες. Σε ανθρώπους, σε πράγματα, σε καταστάσεις.
Ξέρω το κουσούρι σου, ξέρω ότι θες να κοιμάσαι ήσυχη τα βράδια.
Αλλά πίστεψέ με. Στο λέω εγώ, η πιο αυστηρή κριτής σου. Να κοιμάσαι. Ήσυχη.
Και επειδή κάθε γράμμα έχει έναν επίλογο, θα σου γράψω τον καλύτερο.
Μόλις πέταξα τα χάπια για το στομάχι σου στα σκουπίδια.
Με εκτίμηση
η αγαπημένη σου
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου