Η πραγματική «αμαρτία»
Ο άρρωστος που έφεραν μπροστά στο Χριστό ήταν ένας «αμαρτωλός» που ζήτησαν από τον Ιησού οι δικοί του να τον συγχωρέσει για τις αμαρτίες του. Αντί αυτού, ο Ιησούς του είπε να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του στην πλάτη του και να επιστρέψει σπίτι του. Εάν μεταφέρω το συγκεκριμένο γεγονός στο σημερινό κόσμο και στη δική μας μοντέρνα πραγματικότητα, ο ασθενής μπορεί να είναι ο καθένας που αντί να βρει τρόπο να ενεργήσει, αρκείται στο να ζητήσει αυτό που θα απαιτήσει τη λιγότερη δυνατή ενέργεια και προσπάθεια – μια απλή συγχώρεση του εαυτού του από την «αδυναμία» της πράξης, του να περπατήσει.
Το πανεπιστήμιο του καναπέ
Όπως η οικογένεια του αμαρτωλού ασθενή, έτσι και πιθανά εσύ, επιλέγεις το περιβάλλον που θα σου ασκήσει τη λιγότερη πίεση ενώ γνωρίζεις ότι πρέπει κάτι να αλλάξεις, να βελτιώσεις, να τροποποιήσεις σε εσένα ή τη συμπεριφορά σου. Και χτίζεις το καλύτερο δυνατό επιχείρημα: μαθαίνεις τα πάντα γύρω από το θέμα που σε αφορά, αποκτάς γνώσεις που θα ζήλευαν ερευνητές και καθηγητές. Και όλο αυτό για να στηρίξεις με στόμφο την άποψή σου στο πώς και γιατί θα πρέπει να αλλάξει η κατάσταση που δε σε εξυπηρετεί.
Έχεις πιο πολλές γνώσεις από τον ειδικό και έχεις διαβάσει τα περισσότερα βιβλία που υπάρχουν, αλλά σου λείπει ένα βασικό στοιχείο: το να περπατάς.
Η γνώση είναι πιο σημαντική από την πράξη – ε, όχι!
Ξέρεις γιατί και πως και πότε, αλλά δεν το κάνεις – η πρόκληση έρχεται όταν θα φτάσεις στα άκρα και θα ανακαλύψεις ότι η θεωρία απέχει χιλιόμετρα από την πράξη. Συνήθως καταλήγεις να γίνεις ο κυνικός παντογνώστης και κριτής του καναπέ και εκ του ασφαλούς – σα να ξέρεις σκοποβολή χωρίς να έχεις ακουμπήσει ποτέ όπλο. Το να γνωρίζεις όλες τις παραμέτρους και τις επιλογές δε σημαίνει ότι έχεις και την ικανότητα να υλοποιήσεις την αλλαγή ή την απόφαση.
Σταμάτα πια να διαβάζεις! Απλά κάνε το!
Είχα κάποτε έναν πελάτη με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) – διεθνώς Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) και την οποία ήθελε να ελέγξει, όπου μέχρι να θέσω αυστηρά τα όρια, με ενημέρωνε συνεχώς για το τάδε βιβλίο με λύσεις, τη δείνα έρευνα που αποκάλυπτε νέα στοιχεία για άτομα με ΔΕΠΥ. Μέχρι τη στιγμή που του απαγόρευσα να αγοράσει άλλο βιβλίο ή να διαβάσει νέα έρευνα επί του θέματος. Ο λόγος απλός: ανάλωνε το χρόνο και την ενέργειά του στο να συλλέγει πληροφορίες (θεωρώντας ότι είναι ο « αμαρτωλός ασθενής») δίνοντας έτσι την καλύτερη δικαιολογία στον εαυτό του να μην κάνει καμία πράξη όπου θα απαιτούνταν πραγματική προσπάθεια και ενέργεια. Ήταν σαν να ζητούσε «συγχώρεση» αντί για coaching ώστε να κάνει κάτι στην πράξη να ξεπεράσει το θέμα του.
Η αποφυγή σημαίνει αποκάλυψη μιας έλλειψης : του μικροβίου της ανάληψης δράσης
Σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, και την οποία χρησιμοποιώ συχνά στα σεμινάριά μου, το «Συνήγορο του Διαβόλου», ο σατανάς Al Pacino ρωτά το νεαρό δικηγόρο και γιο του: «όταν ασκείται πίεση στον άνθρωπο, άλλοι καταφέρνουν να εστιάσουν και να αποδώσουν, άλλοι λυγίζουν». Εσύ τι κάνεις όταν είσαι υπό πίεση; Αποφεύγεις, ή εστιάζεις και αποδίδεις; Ζητάς συγχώρεση ή αποφασίζεις να σηκωθείς και να περπατήσεις; Τι υπάρχει σε αυτούς που καταφέρνουν να εστιάσουν όταν υπάρχει ανάγκη και πίεση; Ποια ικανότητα έχουν που μπορείς να αναζητήσεις και να υιοθετήσεις;
Coach yourself
Το πιο σημαντικό ερώτημα που μπορείς να θέσεις στον εαυτό σου και το θέτω και εγώ καθημερινά σε εμένα είναι: τι κάνω με όλη αυτή τη γνώση που έχω; Πως μπορώ να την αξιοποιήσω; Ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να την κάνω εργαλείο και στρατηγική για να χτίσω τη ζωή που μου αξίζει; Ποιά είναι η ζωή που μου αξίζει; Και εκεί δε ζητώ «συγχώρεση» από κανέναν… Παίρνω την απόφαση να σηκώσω το βάρος της απόφασης και της ζωής μου στην πλάτη μου (όπως ο αμαρτωλός το κρεβάτι του) και να περπατήσω το όμορφο και ταυτόχρονα άσχημο μονοπάτι της ζωής.
Μάθημα δέκατο τρίτο
Ό,τι και να λες με τις τόσες γνώσεις που έχεις από τη θέση του καναπέ, σε ικανοποιεί η πεποίθηση ότι γνωρίζεις τι λες, ότι επιχειρηματολογείς σωστά και ότι οι άλλοι οφείλουν να πιστεύουν αυτό που λες και, ίσως ορθά, νομίζεις ότι τους έχεις πείσει. Όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι, όπως είδες σήμερα. Σήμερα είδες ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ανακαλύψεις αν θέλεις να μείνεις αμαρτωλή και ανάπηρη στο κρεβάτι σου (ή τον καναπέ), αν σου λείπει δηλαδή το μικρόβιο της ανάληψης δράσης ή αν θα σηκωθείς και απλά θα το κάνεις να συμβεί – just get up and make it happen!
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου