H φωτογραφία που τράβηξε ο Λευτέρης Παρτσάλης στην Συκαμιά της Λέσβου,
η φωτογραφία με τις γιαγιάδες να ταΐζουν και να κανακεύουν το μωρό που έφτασε σώο από απέναντι,
η εικόνα με το προσφυγόπουλο, που λίγα λεπτά πριν θαλασσοδερνόταν στο Αιγαίο, να παίρνει πνοή στην αγκαλιά των τριών γυναικών,
η εικόνα με την μητέρα του παραδίπλα να γελά,
δεν είναι μόνο χίλιες λέξεις.
Είναι όλες οι λέξεις της ομορφιάς. Της ομορφιάς της ζωής. Της χαράς. Της ευγένειας. Της ομορφιάς του κόσμου.
Οι γερόντισσες της φωτογραφίας είναι όλο το «γάλα» και το «αλάτι» της Γης.
Είναι όλα τα λεξικά της αγάπης. Της στοργής. Της τρυφερότητας. Της ανιδιοτέλειας. Της «αυτοκρατόρισσας» ψυχής και της «βασίλισσας» καρδιάς που κάνουν τον άνθρωπο να ψηλώνει.
Αυτή η Ελλάδα – μάνα, η Ελλάδα του λαού της, που θα ‘χει για παιδί της κάθε κατατρεγμένο, Έλληνα ή ξένο, που πατά τα χώματά της,
που τα παιδιά των παιδιών της είναι δυο φορές παιδιά της,
αυτή η Ελλάδα είναι όλες οι λέξεις, σε όλες τις γλώσσες, που δίνουν νόημα στην έννοια της ανθρωπιάς.
Να ’στε καλά κυράδες μου.
Να ’στε καλά καπετάνισσες!
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου