Εξίσου ύπουλα επιχειρεί να μας πείσει πως μόνο αν επισημαίνουμε τις δικές μας αδυναμίες, μπορούμε να τις διορθώσουμε. Μας σπρώχνει σε μια συνεχή αυτοεπίκριση με απώτερο στόχο την εξέλιξη μας! Έτσι ο άνθρωπος ταυτίζεται με το εγώ του, γι’ αυτό και έχει αντίληψη της ατέλειας και των αδυναμιών του. Όμως, εκείνος που προσπαθεί να διορθώσει τις ατέλειες του και να εξυγιάνει το εγώ του σίγουρα δεν είναι καλός βοσκός και δεν επιτηρεί σωστά το κοπάδι του, τις σκέψεις του. Εφόσον οι αδυναμίες αφορούν το εγώ, η ενασχόληση μαζί τους είναι ενασχόληση με το εγώ που μας παρουσιάζει πάντα κάτι νέο, ώστε συνεχώς να ψάχνουμε και να μη βρίσκουμε.
Εκείνοι που αποπειρώνται να ελέγξουν τις σκέψεις τους με άλλες σκέψεις αποτυγχάνουν. Στην πραγματικότητα σταματάμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας όχι όταν στη θέση της αρνητικής σκέψης βάλουμε μια θετική, αλλά όταν μεταβούμε στην περιοχή της μη σκέψης. Στην κατάσταση του παρατηρητή. Ο παρατηρητής δεν κριτικάρει, δεν προσδοκεί, δεν επιθυμεί, δεν φοβάται, δεν μπλέκεται στα παιχνίδια του χωροχρόνου. Απλώς παρατηρεί.
Είναι γι’ αυτό σε κατάσταση πλήρους αποδοχής και αυτή είναι βασική ιδιότητα της αγάπης. Όταν ο νους εξασκηθεί να βρίσκεται στην κατάσταση του παρατηρητή, τότε ανοίγεται μια ακόμα δυνατότητα και μεταβαίνει στην κατάσταση του υπερ-παρατηρητή, ο οποίος παρατηρεί τον παρατηρητή που παρατηρεί. Σε αυτό το πεδίο δεν υπάρχει ενασχόληση ούτε με την αδυναμία ούτε με την ατέλεια. Ο υπέρ -παρατηρητής δεν έχει προτιμήσεις ή απέχθειες. Απλώς παρατηρεί το υπάρχον. Γι’ αυτό και δεν φοβάται, επειδή δεν διακρίνει αντίθετα, ούτε διαφορετικά. Και όποιος δεν φοβάται είναι σε επαφή με το αιώνιο και το άπειρο, τότε αγαπά.
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου