Τι ζηλεύω στη ζωή μου…
Δε φθονώ κανέναν και τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα υλικό αγαθό για το οποίο θα έκανα τα πάντα να το αποκτήσω. Ζηλεύω όμως πολλά, πολλά θα ήθελα να τα είχα.
Ζηλεύω τους ανθρώπους οι οποίοι τραγουδούν ωραία με την καρδιά τους, αυτούς που παίζουν κιθάρα, αυτούς που δίνουν το τέμπο στην παρέλαση με τα τύμπανα (παρότι σιχαίνομαι τις παρελάσεις). Ζηλεύω έναν οδοκαθαριστή που με επιμονή μπορεί και βγάζει κάτω από ένα αυτοκίνητο ασήμαντα σκουπίδια, τον αλάνθαστο κο Σούλη που έφτιαχνε σάντουιτς στα EVEREST στο Κολωνάκι για την ταχύτητά του όσο πολύπλοκη κι αν ήταν η παραγγελία.
Ζηλεύω αυτούς τους δασκάλους τους οποίους οι μαθητές τους τους αποκαλούν «Δάσκαλε». Ζηλεύω αυτούς που ζωγραφίζουν και πιότερο όλων τον Μόραλη. Ζηλεύω το καθηγητή Νανόπουλο για την ερμηνεία του για τον κόσμον και τον καθηγητή Νέστορα για την ευρυμάθεια του. Τον Μπάγιεβιτς για την προσήλωση στο στόχο αλλά και τον Ανδρέα Παπανδρέου για το πάθος του. Ζηλεύω τον Στέφαν που ήλθε από το Ιράκ με τα πόδια για μια καλύτερη ζωή και βάζει βενζίνη στα αυτοκίνητα με σοβαρότητα κι άκρατο επαγγελματισμό.
Ζηλεύω αυτούς που χορέυουν, τον Νουρέγιεφ γιατί τα ‘λεγε όλα με το κορμί, αλλά και το ξέκωλο που χορεύει στην μπάρα του κλαμπ για τον γκόμενό της δείχνοντας του πόσο τον ...αγαπάει. Ζηλεύω αυτούς που πλέκουν λέξεις με ευκολία.
Μα πιότερο απ’ όλους ζηλεύω εκείνους που αρνούνται να κάνουν ανάληψη από το μηχάνημα (ΑΤΜ) και στέκονται στην ουρά του για να φλερτάρουν αθώα με την ταμία της τράπεζας
Ποιος να τα πετύχει όλα τούτα; Δεν ξέρω ποιος μπορεί αλλά όποιος το καταφέρει θα έχει μεγαλείο ψυχής…
Και το ερώτημα που τίθεται: Εσείς τι ζηλεύετε;
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου