Υπάρχουν οι άντρες – με τ – και υπάρχουν και οι άνδρες – με δ. Για την ελληνική γραμματική και τα δύο είναι σωστά. Για μια γυναίκα όμως όχι.
Ο άντρας με <τ> φοράει παντελόνια. Ο άνΔρας, κατά τη μικρή μου εμπειρία, αρκείται στη θεωρία – και μόνο. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή.
Τ vs Δ
Ο άνΤρας μιλάει λίγο και πράττει πολύ. Δεν μασάει, έχει συναισθήματα, αγαπάει τις γυναίκες και κάνει καλό σεξ. Ξέρει να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, αλλά ξέρει και πότε ακριβώς να το κάνει, χωρίς να καταντάει αστείος, γελοίος, γραφικός.
Και μεταξύ μας, τώρα, γυναίκες είμαστε, ξέρουμε και τους αναγνωρίζουμε. Μπροστά σε έναν άνΤρα σκάμε από σεβασμό και θαυμασμό. Μπροστά σε ένα άνΔρα… σκάμε γιατί σεβόμαστε την οφθαλμοφανή αδυναμία του. Για να μην τον πληγώσουμε, για να μην συνειδητοποιήσει ότι το “τ” το έχουμε εμείς. Σιωπούμε μπροστά στο “δ” που βλέπουμε και απομακρυνόμαστε διακριτικά. Σεξ πάντως μαζί του δεν κάνουμε. Δεν αξίζει τον κόπο.
Ο άνΤρας κλαίει, αλλά κλαίει μόνος του. Αν τύχει, σε δύσκολες στιγμές, ίσως κλάψει και μπροστά σου. Δεν θα τον χρεώσεις ως κλαψιάρη. Τον άλλον όμως θα τον χρεώσεις και το ξέρει, για αυτό δεν θα τον δεις ποτέ να κλαίει. Ούτε μόνος του. Το κόμπλεξ δεν του το επιτρέπει.
Ο άνΔρας κοιτάζεται στον καθρέφτη αρκετή ώρα. Σκέφτεται τί θα φορέσει, επίσης αρκετή ώρα. Ξέρει πως γράφεται η λέξη “κυτταρίτιδα” και κατανοεί πλήρως ποιο είναι το “πόδι της χήνας”. Όχι, δεν είναι gay. Αλλά δεν είναι και άνΤρας. ΆνΔρας είναι με το δ μάλλον κεφαλαίο.
Ο άνΤρας δεν μιλάει με υπονοούμενα και μπηχτές. Ό, τι έχει να πει το λέει. Δεν φοβάται. Δεν μασάει. Έχει κότσια. Κι αυτά αρκούν, ώστε να μην χρειάζεται να σχολιάζει, να υπονομεύει, να νιαουρίζει, να κάνει γλύκες, χαμογελαστές φατσούλες και να μετράει τις θερμίδες του μουσακά.
Ο άνΤρας ψωνίζει, κι αυτός ναι. Ασχολείται, προσέχει τον εαυτό του, αλλά με ένα αντρικό τρόπο. Λίγο πρωτόγονο, λίγο αδιάφορο και αυτό τον κάνει γοητευτικό.
Ο άνΔρας θα γίνει φίλος σου. Αλλά σύντομα θα αποδειχτεί ότι δεν είναι. Κι ας ξέρει τί θα πει πασαρέλα, κι ας κατανοεί την ανάγκη σου για αντιρυτιδική. Τον οργασμό σου δεν ξέρει, γιατί δεν τον είδε ποτέ. Και δεν νομίζω ότι τον ενδιαφέρει κιόλας. Ούτε καν ο δικός του. Κυρίως τον ενδιαφέρει το “εγώ” του. Σε έναν άντρα με τ το “εγώ” υφίσταται από μόνο του. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να χτιστεί.
Το “τ” δεν θα σε κολακέψει ποτέ. Κι όταν το κάνει, θα έχει μεγάλη αξία και θα είναι από ειλικρίνεια, όχι για να κερδίσει κάτι. Δεν σκέφτονται τόσο σύνθετα οι άντρες. Όπου μυρίσεις σύνθετη σκέψη, δεύτερη σκέψη… περίμενε να ακούσεις και το “δ” του σύντομα.
Το “τ” κάνει καριέρα λόγω αξίας, δουλειάς, ταλέντου και αντοχής. Αξίζει να αφεθείς στα χέρια του. Θα σε κρατήσουν. Το “δ” δεν κάνει καριέρα. Νομίζει ότι κάνει.
Το “τ” έχει περάσει από αρκετά γυναικεία κρεβάτια. Μία όμως τον κέρδισε πραγματικά. Δύο αν προσθέσεις και την μητέρα του. Τ “δ” υπονοεί ότι έχει περάσει από αρκετά κρεβάτια, αλλά… Και… Όμως… Δηλαδή… Συνεπώς… Προφανώς…
Το “τ” έχει αρρενωπότητα στο πρόσωπο και στο μάτι. Το “δ” έχει πονηριά (γυναικείο χαρακτηριστικό κατά τα λεγόμενα του “τ”). Ο άνΤρας είναι ευαίσθητος, αλλά το κρατάει για τον εαυτό του, δεν διαφημίζει τις αδυναμίες του για να κερδίσει. Κι αν βιώσεις την τρυφερότητά του θα είναι πολύτιμη και όχι βαρετή, γιατί δεν είναι συχνή.
Ο άνΔρας το παίζει ευαίσθητος, αλλά κατά βάθος Δεν είναι. Γιατί αυτό το κρυμμένο “δ” μέσα του βγαίνει σαν ένα αποκαλύπτικο “Δεν” την πιο ακατάλληλη στιγμή για εκείνον. Γιατί το ένστικτο… το γυναικείο ένστικτο έχει “τ” μέσα του και μάλιστα δύο. Κάνενα “δ” όμως.
Κι αν όλες μας παραπονιόμαστε ότι οι άντρες μας ταλαιπωρούν και θα τους θέλαμε λίγο πιο άνΔρες, λίγο πιο συναισθηματικούς, λίγο πιο τρυφερούς, λίγο πιο ομιλητικούς, κατά βάθος όλες ξέρουμε ότι τους τελευταίους όταν τους βρίσκουμε τους βαριόμαστε, τους παρατάμε, τους κερατώνουμε, τους γειώνουμε, τους δ-ιαολοστέλνουμε!
Γιατί κατά βάθος δεν μας αρέσει καθόλου εκείνος που χαίρεται με το shopping όσο κι εμείς. Γιατί κατά βάθος ξέρουμε ότι το πραγματικό επίτευγμα είναι να σε αγαπήσει το Τ και όχι το Δ. Γιατί το Τ θα σε στηρίξει. Το Δ θα χρειαστεί να το στηρίξεις εσύ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου