Αναρωτιέμαι: Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να αισθανθούμε τόσο αληθινοί; Γιατί όταν, περνάνε τα χρόνια, 12 ολόκληρα, όλο και λιγότερο αφήνουμε τον εαυτό μας να πάρει μια ανάσα έστω ανεμελιάς; Πως είναι δυνατόν, τότε, που δεν είχαμε σχεδόν τίποτα να ήμασταν ευτυχισμένοι και τώρα, που υποτίθεται έχουμε μια εμπειρία, μια σοφία, η ευτυχία να φαντάζει όνειρο; Μήπως φύγαμε πολύ μακριά απ’ την αλήθεια μας;
Έπειτα, και πιο ουσιαστικά, η φωτογραφία μπροστά μου ξεχειλίζει από αγάπη. Αγάπη αληθινή, χωρίς συμφέροντα, χωρίς εγωισμούς, χωρίς πρέπει, χωρίς αγωνία, χωρίς χαρακτηρισμούς. Πρόκειται για αυτή την αγάπη που τις ψυχές της φωτογραφίας θα τις κρατά ενωμένες για πάντα. Ένα πάντα που μόνο η αλήθεια κρατάει ζωντανό. Και ας τους χωρίζουν αλλαγές, χιλιόμετρα και χρόνια απουσίας. Η ζωή μπορεί να σε κάνει να ξεχνάς μα η καρδιά σου θα θυμάται μέχρι την τελευταία στιγμή αυτό που τις έδωσε τα φτερά για να πετάξει και να χτίσει ζωή.
Ανθρώπους νέους θα φέρει μπροστά σου ο χρόνος μα να μην ξεχάσεις αυτούς που σε βλέπουν να μεταμορφώνεσαι και δεν φεύγουν, που σου δίνουν την ελευθερία να είσαι μακριά τους για να γνωρίσεις νέους τόπους μα, την καρδιά τους την έχουν πάντα ζεστή για σένα. Είναι οι δικοί σου, μοναδικοί, ακαταμάχητοι , παντοτινοί αγαπημένοι που όταν θα σε κοιτάξουν, χρόνια αργότερα, το χαμόγελό τους θα είναι το ίδιο με αυτό της φωτογραφίας. Γιατί η αγάπη δεν αλλάζει, δεν σταματά και μέσα σου ρέει..
Για όλα εκείνα τα υπέροχα πλάσματα που δεν φοβούνται ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν.. Για τους δικούς μου, μοναδικούς και μακρινούς αγαπημένους!
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου