Παρασυρμένοι από τα δικά τους προσωπικά προβλήματα, παραχωμένοι στο στενό μικρόκοσμό τους, χάνονται.
Και τερματίζουν σχέσεις που θαρρούσαν πως θα είναι ζωής. Και απομακρύνονται φίλοι που πίστευαν πως θα φτάναν μαζί ως τα βαθιά γεράματα.
Κι αν τους ρωτήσεις γιατί χάθηκαν, δε θα ξέρουν να σου πουν.
Γιατί δεν υπάρχει πραγματικός λόγος. Ούτε παρεξήγηση, ούτε αδιαφορία, ούτε τίποτα.
Απλά συνέβη.
Γιατί έτσι χάνονται οι άνθρωποι όταν βυθίζονται στα δικά τους. Όταν τα προσωπικά καταλήγουν να τους απασχολούν τόσο πολύ που οι απώλειες συμβαίνουν και δεν τις καταλαβαίνουν.Κι έρχονται γιορτές κι αργίες, επέτειοι και γενέθλια για να ξανανταμώσουν. Για να ακούσουν γνώριμες φωνές στο τηλέφωνο ή να δουν πρόσωπα οικεία κι αγαπημένα.
Κι είναι εκείνες οι στιγμές που ξεχειλίζουν από αγαλλίαση. Που νιώθουν σα να γυρνούν σπίτι μετά από πολύ πολύ καιρό. Τους πλημμυρίζει μια οικειότητα κι εκείνη η αίσθηση πως συνεχίζεται αβίαστα μια κουβέντα αφημένη στη μέση.
Ταυτόχρονα, όμως, έρχεται και η απορία.
Γιατί χάθηκαν; Γιατί συνέβη σε αυτούς ότι κορόιδευαν που γίνονταν στους άλλους;
Άτιμη καθημερινότητα. Τυλίγει τους ανθρώπους στα γρανάζια της και κολλούν εκεί. Ολοένα να προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι και συνέχεια να γλιστρούν ξανά στην ατέρμονη πορεία του. Εκείνη την πορεία που κρεμάει παρωπίδες και τους εμποδίζει να δουν οτιδήποτε έξω από αυτήν. Τους κάνει να αμελούν ανθρώπους, να κλείνονται στον εαυτό τους, να επιλέγουν τη μοναξιά.
Να ξεχνούν πως ο άνθρωπος δε γεννήθηκε για τη μοναξιά. Δεν την παλεύει, δεν την ανέχεται…
Και πολύ καλά κάνει εδώ που τα λέμε…
Και χάνονται οι άνθρωποι και η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξανασυναντηθούν για να καταλάβουν το λάθος τους και να το διορθώσουν. Γιατί πάντα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στις σχέσεις των ανθρώπων, άσχετα αν δεν γίνεται αντιληπτό.
Η ευκαιρία είναι εκεί και τους περιμένει. Κι αρκεί ένα τηλέφωνο, μια πρόσκληση, μια συνάντηση για να γυρίσει ένας άνθρωπος στη ζωή του άλλου. Κι αρκεί λίγη καλή θέληση για να μη χρειαστεί να ξαναφύγει.
Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απλές μα θέλουν κόπο…
Θέλουν να έχει κανείς το θάρρος να ξεχάσει τα θέματά του και να ασχοληθεί με τον άλλο.
Θέλουν να έχει την όρεξη να βγει από το καβούκι του και μοιραστεί.
Θέλουν να τολμήσει να αναζητήσει το “παρέα”, παρατώντας το “μόνος”.
Αυτό το “μόνος” είναι βάσανο μεγάλο.
Ενώ το “μαζί”, όσο να πει κανείς, είναι καλύτερο. Δίνει εκείνο το ασφαλές συναίσθημα πως δεν παλεύει κανείς μόνος.
Πως έχει έναν ώμο να ακουμπήσει, να κλάψει, να μοιραστεί.
Καλά κι άσχημα, περίεργα και ξαφνικά…
Γι’αυτό δεν πρέπει να χάνονται οι άνθρωποι.
Κι αν πια πρέπει απαραίτητα να γίνει, σαν ένα από τα μαθήματα της ζωής, τότε ας χάνονται.
Αλλά να ξαναβρίσκονται. Συνειδητοποιημένα κι αποφασιστικά.
Για να μην ξαναχαθούν ποτέ ξανά…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου