Μια δουλίτσα βρε παιδιά! Να μας κάνει ευτυχισμένους, να λέμε πως οι κόποι των σπουδών μας δεν πήγαν στο καλάθι των αχρήστων, να μπορούμε να βγούμε μια βόλτα χωρίς το άγχος των λογαριασμών να μας περιμένει στοιβαγμένο επάνω στο γραφείο όταν επιστρέφουμε σπίτι . Πόσοι κ πόσοι εκεί έξω δεν έχουμε αυτό το όνειρο! Σταματήσαμε να γελάμε…. Ξεχάσαμε να ζούμε… Στριμώξαμε όλα μας τα όνειρα στο πίσω μέρος του μυαλού μας κ σκεφτόμαστε μόνο τη ΄δουλίτσα΄ των 400 (κ πολλά λέω) ευρώ το μήνα να μας βγάλει από την καθημερινή μιζέρια κ να ξεκολλήσει το σκουριασμένο μας μυαλό . Κ όσο δε βρίσκουμε πνιγόμαστε όλο κ περισσότερο στο βούρκο της καθημερινότητας με ένα τεράστιο «γιατί» να μας ρουφάει την ενέργεια κ την αισιοδοξία. Κ το χειρότερο; Να παραχώνει όλο κ βαθύτερα τις ελπίδες μας …
Ευχαριστώ δε θα πάρω! Δε θα πάρω τίποτα από την απελπισία που προσπαθείτε να φυτέψετε στις ψυχές μας. Πάντοτε έλεγα πως τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα είτε ξυπνάς με χαμόγελο είτε όχι. Γι αυτό κ εξακολουθώ να χαμογελώ, σίγουρα όχι όπως παλιά, αλλά ακόμη κ έτσι χαμογελώ! Κ ας γυρίζω όλη μέρα από δρόμο σε δρόμο ελπίζοντας πως «κάτι θα βρω, δεν μπορεί». Κ ας επιστρέφω σπίτι με το αίσθημα του κενού όλο κ πιο μεγάλο κ την ψυχή μου μαραμένη… Είναι δύσκολα ναι… Αλλά τα όνειρα είναι όνειρα κ οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή δικαίωμα του καθενός…
Αν σας άρεσε το άρθρο κοινοποιήστε το και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου