Μερικές φορές όμως υπερβάλλουμε και φτάνουμε στο σημείο να (ξε)περνάμε μερικές φορές τα όρια. Αυτά τα όρια που οι ίδιοι θέτουμε μεταξύ της δικής μας ευτυχίας και στεναχώριας. Γιατί μερικές φορές, όσο γκρινιάζουμε, τόσο χάνουμε χρόνο που θα μπορούσαμε να περνούσαμε γελώντας, γεμίζοντας την καρδιά μας με ευτυχία και το μυαλό μας με όμορφες στιγμές. Και αυτό γιατί πεισμώνουμε. Γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε πως ίσως έχουμε άδικο. Γιατί είμαστε πολύ περήφανοι να υποχωρήσουμε. Γιατί απλά σκεφτόμαστε πολύ και αναλύουμε τα πάντα. Και έτσι χάνουμε το χρόνο που έχουμε να αγαπηθούμε, να διασκεδάσουμε, να περάσουμε καλά, να βιώσουμε καινούργιες εμπειρίες… να ζήσουμε.
Χάνουμε τις ώρες, τις μέρες, τα Σαββατοκύριακα. Όλα αυτά που περιμένουμε για να ξεφύγουμε. Να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Να ευφράνουμε τη ψυχή μας για να αλλάξουμε διάθεση και να αισθανθούμε λιγάκι καλύτερα μακριά από τις σκοτούρες και τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι πως η ζωή πάντα θα είναι περίπλοκη. Έτσι, δεν αξίζει να περιμένουμε συνέχεια, για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα και οι καταστάσεις πιο εύκολες. Ας μάθουμε να ζούμε ευτυχισμένοι στο παρόν – όποιο κι αν είναι αυτό με όσα λίγα (ή πολλά) μας παρέχει – διαφορετικά ο χρόνος θα μας τελειώσει και δε θα έχουμε προλάβει τίποτα.
Η ζωή που κάνουμε είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και των προτεραιοτήτων που θέτουμε. Το αν θα γελάμε ή θα κατσουφιάζουμε είναι δική μας απόφαση τελικά. Και όλοι θα είμασταν πολύ καλύτερα αν απλά δεν κολλούσαμε σε πράγματα που είτε δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε είτε δεν έχουν σημασία να αλλάξουν έτσι κι αλλιώς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου